María del Mar Fernández: «Cando cheguei en 1978 non había nin escola nin nenos aos que dar clase»

María del Mar Fernández, asturiana de nacimiento pero mariñana de acogida, no se imaginaba que lo que empezó siendo una estancia de un año en Barreiros se convertiría en una vida entera y miles de historias en el baúl de los recuerdos.

Con poco más de veinte años, María del Mar obtuvo plaza directa para entrar a trabajar como docente de infantil en el CEIP de San Cosme de Barreiros. «Nese momento non era necesaria a oposición, podías entrar por acceso directo se eras do 10% coa mellor nota. E afortunadamente eu estiven nesa categoría», rememora con cierta nostalgia esta docente, que después de 44 años impartiendo clase en el colegio de San Cosme de Barreiros, tiene muchas anécdotas grabadas a fuego en la memoria.

«Cando obtiven a praza e vin para Barreiros non había nin escola nin nenos. Imaxina a miña sorpresa. Tiven que esperar 15 días a que habilitaran un espazo para as clases. Pero iso foi en 1978, e nese momento aínda se estaban empezando a crear as escolas infantís nos municipios pequenos», explica sobre sus inicios en el mundo de la docencia.

«Ademais, a miña especialidade era en Ciencias Sociais, non en Educación Infantil. Tiven que facer un curso presencialmente en Lugo unha vez obtiven a praza», prosigue. «De feito, eu prefería rapaces máis grandes, non tiña esa vocación de mestra dende un principio. Pero foi a mellor decisión que tomei na miña vida», asegura. «Pouco a pouco lles fun collendo cariño. Como para non!», afirma convencida.

Y es que a pesar de no ser su vocación inicial, María del Mar Fernández está segura de haber acertado de pleno. «Como é un colexio pequeno, as clases adoitaban estar misturadas, con nenos de todas as idades. O certo é que nunca quixen cambiar. Desfruto especialmente cos nenos de 5 anos, porque xa entenden máis e podes ensinarlles máis cousas. É moi gratificante», explica.

A pesar de que no contaba durar más de un año en este municipio mariñano, la vida de esta docente dio un giro de 180 grados cuando conoció a su marido. «Entón xa non quixen marchar. De feito, fixen todo o posible para que me deixaran quedarme. Por iso me especialicei, para poder continuar na escola», confiesa. «Quedeime por el, e despois xa formamos a nosa familia. A miña vida enteira está en Barreiros», asegura.

Sin embargo, no todo fue un camino de rosas, tanto a nivel laboral como personal, durante estas cuatro décadas. «A miña vida foi de loita, e difícil moitas veces. A nivel persoal polo falecemento do meu marido. A docencia converteuse nunha especie de catarsis e así puiden sobrelevar mellor o luto. Destinei todos os meus esforzos a ofrecer a mellor educación posible», confiesa, recordando cómo gestionó el duelo y por qué la docencia la salvó de la tristeza.

"Seguir dando clase salvoume de moito. Puiden aprender a levar o dó"

«Pero tamén foi complicado, xa que en Barreiros hai dous colexios, ambos moi pequenos, e sempre estaban ameazando con pechar. Dende que abriu practicamente. E así é moi frustrante traballar», asegura, alegando que eso les servió para intentar sobresalir y dar lo mejor de si. «Intentamos ofrecer a mellor calidade educativa. E penso que así foi», señala.

«O bo de ser unha escola tan pequena é que o trato é moito máis personalizado. Podes estar máis pendente de cada alumno», asegura esta docente, que ha vivido unas ocho leyes educativas desde que empezó a dar clase. «Eu non notei tanto os cambios, xa que á Educación Infantil non lle afectou tanto como a outros niveis educativos», explica. «Pero tamén son consciente de que hai que adaptarse aos novos tempos», confiesa esta profesora, que se muestra algo reticente a las nuevas tecnologías. «Eu son da vella escola», bromea.

¿Y qué le depara el futuro? «Pois tempo propio. Sempre viviín dedicada aos demais, agora quero vivir para min», concluye.

---

---

---