Funcionan en Vilagarcía certos individuos que precisan unha reletura urxente de O bosque animado , a magnífica peza coral que Wenceslao Fernández Flórez ambientou na fraga de Cecebre, hoxe practicamente eliminada da face da terra. Como triste anticipo do que andando non moitos anos ía ocorrer con aquela mítica espesura, un par de boas árbores -creo lembrar un piñeiro e un carballo, se cadra tamén algún castiñeiro- marabillábanse no primeiro capítulo da chegada á veciñanza dun elegante e distinguido poste de telégrafos. Aquel cacho de madeira morta trataba con desdén de novo rico aos nosos protagonistas, que aos seus ollos non eran senón groseiros pailáns de aldea. El, pola contra, anunciábase coma un escintilante prodixio de modernidade, heraldo dos tempos que estaban por chegar, varrendo a tanto pinzo ignorante. Magoa que, coa primeira treboada, o fachendoso pau tronzara para derrubarse sobre o chan demostrando que no seu interior só había podremia. Pois ben, vexan amigos lectores un interesante paralelismo entre os bancos de Ravella, ese vellos de noventa anos, e o tramanco de formigón que nos promete o Concello para o... ¿século XXI?, ¿Arousa vintequé?