«Non entendo a guerra. Non me explico o racismo», comeza dicindo o autor
21 ene 2024 . Actualizado a las 05:00 h.Non son capaz de asimilar a realidade do mundo. Non entendo a guerra. Non me explico o racismo. Na televisión, talmente como se estivésemos a presenciar comodamente unha película bélica, cada hora, móstrannos, aparte de cadáveres que xa non emocionan, a destrución de vivendas en Palestina —tamén noutros sitios—. Son fogares que, supoño eu, terían un réxime de adquisición semellante o de aquí: compravenda, aluguer. Terán que seguir pagando as hipotecas?. Son casas como as nosas e imaxino a ledicia dunha familia traballadora o primeiro día que entrou nesa súa vivenda. Os bombardeos sobre estes inmobles implican descoñecer os dereitos desas persoas, quizá porque Israel considera que os palestinos carecen deles. Non teñen dereito á propiedade, nin á intimidade familiar, nin á inviolabilidade do domicilio. Nin á vida. O mesmo se debería predicar dos atentados terroristas previos. En 1933 o Partido Nazi seleccionaba quen podía reclamar Alemaña como fogar e a quen pertencía, chegando a actos de terror estatais que destruíron lugares de culto, medios de subsistencia e vivendas de xudeus. E liquidando ás persoas. Os superviventes daquel xenocidio antisemita convertéronse en desprazados. Esa traxedia chorouna con eles o mundo enteiro. Hai un listado das case cinco millóns de vítimas xudías denominado O libro dos nomes. Resumir o Holocausto dicindo que se tratou dunha violación dos dereitos humanos, de racismo, de xenocidio, de discriminación, son palabras manidas que non expresan a dor inconmensurable daqueles anos e de cada unha desas persoas. Tampouco convén esquecer que o antisemitismo non foi exclusivo do réxime nazi. Mesmo nesta nosa España houbo diversos sucesos históricos de expulsións racistas de xudeus, mouriscos. O antisemitismo manifestouse por todo o mundo dentro dun contexto máis amplo de xenofobias diversas, das que Estados Unidos, o adaíl de Occidente, non escapou porque foi alí onde tivo máis eco o movemento euxenista ou onde permaneceron ata hai ben pouco diversas leis segregacionistas. Non pode agocharse que o pobo xudeu foi perseguido, pero el tamén foi racista: moitas pasaxes da Biblia son relatos de guerra cunha moi clara orientación de considerárense un pobo elixido, como despois mantivo Hitler coa raza aria. As Cruzadas medievais, as expulsións —«Acordamos de mandar salir todos los judíos y judías de nuestros reinos y que jamás tornen ni vuelvan a ellos ni alguno de ellos», ordenaron os Reis Católicos—, foron episodios inxustificables que os xudeus sufriron. Mais agora mesmo os bombardeos de Gaza, nun episodio do permanente conflito entre Palestina e Israel, son, máis que desproporcionadas accións de defensa, actos de racismo mesturados de odio por razóns relixiosas. A ONU, no nome dos dereitos humanos, sinalou cada 27 de xaneiro como data para recordar a memoria das vítimas do Holocausto. Cita como xustificación que a Declaración Universal de Dereitos Humanos proclama que toda persoa ten todos os dereitos e liberdades sen distinción por motivos de raza, relixión ou de ningunha outra índole. Ou sexa ten dereito á vida, á liberdade, á vivenda, liberdade de relixión e di tamén que o descoñecemento e o menosprezo dos dereitos humanos orixinaron historicamente actos de barbarie aldraxantes para a conciencia da Humanidade, e que, por exemplo, dou lugar a que un terzo do pobo xudeu e innumerables membros doutras minorías morresen asasinados, advertindo contra os perigos do odio, do fanatismo, do racismo e dos prexuízos. Non me atrevo a dicir que neste 2024 esa conmemoración, con moi diversos actos e exposicións daquel horror por todo o mundo, sexa inoportuna porque hai que botar man de todos os medios para que o Holocausto non se volva repetir. Pero neste ano non sei moi ben se vén sendo unha celebración acaída de todo. Porque as bombas seguen a caer en Gaza sobre a poboación civil e as súas casas, provocando mortos, desprazados, dor e ruína. Un novo Holocausto. E, por iso, de verdade: non me é doado entender o mundo. Seguramente o máis propio será deixar de crer na humanidade da Humanidade.