Nunha parroquia cuxo nome -por se acaso- non quero mencionar, os funcionantes da festa grande empeñáronse en rexenerar a procesión, que ao seu entender, estaba perdendo o que antano fora un fascinante glamour de tocados, encaixes, xoias e polbos de talco.
Onde van aquelas ringleiras de verónicas, samaritanas e anxiños coas ofrendas de pichóns, espigas, pan de ovo e versos a María!
Agora os da comisión, provistos dunha regra e mais un lapis, deseñaron un esquema do que podía ser unha procesión conceptual. Unha nova fórmula para recuperar o esplendor daqueles sublimes tempos, onde a graza de Deus derramaba gloria, bendicións e prosperidade sobre os viláns. E así acordaron os puntos por maioría.
Punto un: alfombra nova.
Punto dous: participación no desfile dos sectores profesionais.
Punto tres: cambiar as cabezas dos papamoscas e poñerlles as dos monarcas, e ao cortexo de cabezudos engadirlle Esperanza Aguirre, Ana Botella, Trillo, Aznar, Fraga, Pujol, Rafael Hernando e a «carreiriñas».
Non se fale máis! Mans á obra!
Chegou o solemne día e na proa da comitiva ía o sector pagán: xigantes, gaiteiros e pandereteiras.
Logo, no segundo tramo ían mariscadores de a pé e de a flote, coa legoña e capacho na cadeira uns, e o rastro de vara ao lombo os outros.
A terceira fila, mariñeiros de liña, rapeteiros e xeiteiros portando cada un as súas artes: cacharro de miñocas, bou de vara e rolos de pesas.
Séguenos os da construción: canteiros, carpinteiros e albaneis, todos mostrando buxardas, garlopas e esparaveis.
Logo, aparece a mariña mercante cos capitáns á fronte, seguidos polos maquinistas, oficiais e mestranza, todos eles con uniformes e traxes de faena.
Cerran este colorido sandwich, os inchas do madrí e do barsa.
A alfombra floral trocárase nunha ancha esteira de fiúncho, de ruda, herba luísa, menta e collón de gato, rematada nos bordes por unha restra de hortensias.
Nas ventás -cheirando a alcanfor - colgan bandeiras españolas, colchas, mantóns de Manila, e toallas de angorina.
Ao darlles o sol ás herbas trilladas, despiden agradables albafores que, pouco a pouco, van toleando o grupo dos papamoscas que bailan a escachar.
Os da banda, ao aspiraren aqueles macerados efluvios, derivan entoando o de Ricky Martin: «Un pasito pa’lante, María un, dos, tres, un pasito pa’tras...», e así contaxian toda a recua, incluídos cregos, políticos e militares.
E, con este ritmo, recóllense na igrexa coma se dunha sacrílega macro-festa se tratase.
¡Anatematizados sexan!
Domingo Regueira
Natural de Palmeira. Arqueólogo, acuarelista e escritor de narracións breves.