Cando uns periodistas lle preguntan a Marilyn Monroe sobre os seus intres máis felices, responde: «O pracer que ocorre entre un whisky antes e un cigarro despois». Pero para nós, a máis famosa referencia ao tabaco vénnos do tango español, interpretado pola cancionista María Antonia Alejandra Vicenta Elpidia Isidora Abad Fernández, alias Sara Montiel, o rostro máis fermoso, sensual e fatal do cinema español: «Fumando espero al hombre que más quiero...».
Neste alborecer outonal, non vou insistir en que o tabaco é un pracer para a persoa adicta, nin en que os 600 aditivos matan, activa ou pasivamente; nin nas atencións e cuantiosos recursos públicos que consume. Todo isto é ben sabido. Como o é que as leis de «deshabituación tabáquica» do 2006 e do 2011 foron moi oportunas e, en xeral, aceptadas e respectadas.
Fago esta reflexión mentres contemplo, dende a miña ventá, unha parella de mozos que, baixo un portal, se recollen da anhelada chuvia que nos saúda necesaria neste epílogo vacacional. El, a fumar con frenesí; logo ela remata o cigarro con tres extasiadas caladas, e tira a cabicha no chan. Sen pudor. Como un xesto mil veces ensaiado e asumido como normal.
E, por asociación espacial, dou en pensar nas marabillosas e inmaculadas praias da nosa contorna despois da cruenta batalla turística. Neses miles e miles de cadáveres en forma de cabicha que tapizan a area, e que alí permanecerán por centos de anos incorruptas. Isto nada ten que ver con fumar ou non, nin con leis antitabaco. Señoras e señores fumadores: só é educación ambiental.