Que Venus fose birolla -que o era- non lle quita méritos ós seus encantos e beleza sempre moi por encima de tan cativo defectiño, tanto así que agora mesmo, facendo memoria, non lembro nin un só retrato seu, pintura ou escultura en que se represente con esa sombra estrábica. Poucos ou ningún retratista ousou marcar tal cousa aínda sabendo que ata a máis pura beleza ha de ter sempre un pequeno «pero» que a humaniza.
Quen nos dá noticia desta mirada desviada é Ovidio, tomándoa case de pasada, posiblemente facéndose eco dunhas palabras previamente escritas por Varrón, pero ditas con tanta cautela e sen darlle maior importancia, que nunca nos fixamos nelas, tal vez porque o todo evita o detalle, como soe pasar cando algo nos gusta, que non nos paramos a ver as pequenas eivas que á fin tamén forman parte do conxunto, e deixámoslle ós malalinguas que sempre han de sacarlle punta ó lapis das insidias, as maledicencias con que resaltar as tachas, por pequenas que sexan. Precisamente, o bonito do namoramento é que do ser amado todo son flores e ningunha espiña, anque baixo ese manto do amor sempre se agocha, por moi leve que sexa, certa dose de desconfianza e inseguridade, como moi ben sabemos da deusa da beleza, cando con eses ollos que miraban a distintos sitios, observaba ó esposo e non despistaba ó amante, con un ollo sorría e co outro asexaba, con un amaba e co outro desconfiaba, sempre esa dualidade tan humana e tan precavida da que nos falan os mitos, e malamente aprendemos que en verdade, ser birollo, máis ca un defecto pode ser unha virtude, dependendo de como se use a tal condición.
Ver e estar aviso é algo que se bota moito de menos tanto nos namorados convencidos coma nos idealistas acérrimos que só ven o que lles interesa e poucas veces os outros detalles menos consecuentes coa súa maneira de pensar. En tantas ocasións, baixo a mala influencia dos propagandistas que nos acortinan impedindo a visión da ampla paisaxe que se abre tras as fiestras, acabamos demonizando a uns e endiosando ó contrario segundo sexa a opinión reinante, aceptando como palabra evanxélica o bombardeo televisivo ou radiofónico de proclamas polas que acabamos tendo por beleza indiscutible un envoltorio de sedas e xoias que tapan a decrepitude. Os xuízos de opinión sempre corren o risco dese nesgo, dese algo que na vez de corrixir o ollo malo lévao a tal punto de estrabismo que o volve chosco, para que só vexa a metade do que hai que ver, e igual ca nos concursos de beleza, córrese o risco de ser inxustos e poñer defectos a quen non os ten ou enxalzar a quen non o merece para xustificar as decisións máis arroutadas ou menos idóneas.
O mesmo Paris, cando lles botou a mazá da discordia ás tres belezas do Olimpo, fixo que as non elixidas ficasen coa mosca detrás da orella, mentres a elixida primeira «miss universo» da historia con tan inxusto proceder, querendo agradecer a escolla fomentou o que viría a ser a causa do maior desastre bélico de que nos dá conta a literatura, e que as outras divindades alongaron innecesariamente para sufrimento de gregos e troianos e destrución da cidade.
Paris tal vez tomou demasiado á lixeira o seu xuízo, sendo os litigantes seres tan vingativos, testáns e endeusados como eran.