O son do mar fala de amor

Gonzalo Trasbach
Gonzalo Trasbach (IN)SOMNIUM

BARBANZA

29 may 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

A bieiteiro recende a mañá deste domingo de maio. Camiñas polo val entre campos abandonados e outros labrados. Nunha encalmada da canle, acariñada polos acios de luz solar que se coan por entre as follas dos salgueiros e ameneiros, a auga dorme. Un pouco máis adiante, o río tira de ti como fai un can cando quere que o saquen a pasear. Sentas nos pasais. Contemplas a corrente, déixaste ir co seu murmurio, ao son da súa melodía. E de repente, empezas a soñar: na escena irrompen os teus pais. Meus venerábeis vellos!, musitas. E falas con eles. Cóntaslles que nunca como agora soubeches valorar o incalculable esforzo que tiveron que facer para que tiveras estudos.

Remontas o curso do tempo e recitas: os agros e o monte para as mulleres. O mar, para os homes. Así era o reparto no seo da túa numerosa familia. Mais ti non eras cabo de barco, senón cabestro, e tirabas para terra, sentías querenza pola veta dos avós maternos. Gustabas dos outeiros: cada pedra dos muros, dos que tantas veces caíches, era un símbolo de soidade, un espazo no que te desenvolvías con bastante destreza. De feito, adorabas a paz que emanaba da mirada das vacas. Compracíache a fortaleza e resistencia dos burros e a rapidez e beleza dos cabalos. Por isto, e non por outra cousa, non servías para o mar, como murmuraba con desgusto o teu pai: mareábaste. Bastaron dúas travesías e que lle chimparas un bocata de queixo enriba dos zapatos do mestre, cando dixo diante do teu pai que tampouco servías para estudar, para que che mandaran interno ao colexio La Salle. Partiches para Compostela sen rechiar, pero coa túa maletiña ateigada de nostalxia da nosa casa e da aldea.

Espertas. Segues o ritmo alegre da corrente ata desembocar diante da praia. Relembras: o canto do mar escoitábase na nosa casa cando eramos pequenos. Tardamos anos en adiviñar que aquel canto era o canto que conxugaba o verbo amar. O son do mar chamaba por nós para ensinarnos a caligrafía do amor. Entón avanzaches cara onde viña o son do mar. E volves soñar. Remontas o tempo coma se fose un longo río: estás sobre a area de Sandycove, aló na lonxana Irlanda, e ves como cabaliños de mar van tirando de James Joyce cara ás miúdas tetiñas da súa namorada Norita.

Tamén as ondas do mar e as nubes levaron o vello Ulises rumbo a Ítaca, onde Penélope o agardaba tecéndolle, con infinita paciencia, unha túnica con fío de cinza, namentres Argos, o seu submiso e fiel can, soñaba que lle estaba lambendo as mans.