Un amigo bioquímico asegúrame que en poucos anos darannos unha pastilla e seremos inmortais. Non llo creo, pero aínda así, cada vez que tal cousa di sinto unha especie de vertixe, coma cando me pregunto que houbo antes do big bang ou ata onde e por onde se expandirá o universo, canto dura a eternidade ou que obxectivo ten a existencia despois do xuízo final. A verdade é que sempre tiven problemas co infinito. En matemáticas hai ferramentas e destrezas para eliminar o factor malvado, pero en bioquímica a cousa non está tan clara, e se ben hai dous estados ou etapas na vida dunha persoa que tratan de eliminalo, un primeiro no que dicimos «teño tantos anos» e outro no que sen necesidade de ser pesimista aseguramos «xa me queda menos», ninguén quere verse nesta segunda etapa a pesares de que mellor é chegar a ela ca non chegar, conscientes de que os límites en asuntos de vida teñen un valor real que dalgún xeito e coas artes que nos son propias queremos alongar ó máximo.
Contra a opinión do meu amigo, outros científicos (supoño que máis serios) néganlle autoridade cunha frase ben rotunda: «Vivimos en presenza de osíxeno e o osíxeno oxida». Ou sexa, que somos coma ferranchos tirados no monte, que un día foron novidade brillante e serviron para algo, aínda que houbese que pintalos e darlle antioxidantes para mantelos visibles e en uso, e cando o médico-pintor se cansaba de reparalos tirábaos no lixo para que apodrentasen.
O certo é que desde que se inventou o xabón a esperanza de vida é cada vez maior, e desde que o freire Mendel (aínda non sei porque non fixeron santo a este monxe) xogou con chícharos e garavanzos, fóronse abrindo portas para corrixir os problemas que traemos de fábrica, sempre pensando nunha longa e pracenteira existencia. Hai quen asegura que estes avances abócannos a ter algún día humanos á carta, esa antiga pretensión aprendida de gandeiros con touros fecundadores e vacas fecundantes, que convertía ós pais de mozos casadeiros en gandeiros de familia, escollendo xenros e noras en función da forza, robusteza e lonxevidade dos seus antecesores. E así, os embaixadores de outrora, cando preparaban a unión sacramental de príncipes e princesas, sabendo que os retratistas da época poñían máis da súa imaxinación ca da realidade que vían, xa fose para gañar puntos, becas de manutención, ou porque eran uns simples adulóns, con todas as súas boas dotes diplomáticas e engaiolantes, facían máis fincapé no pedigree dos noivos ca na cara bonita; co que era máis importante no currículo dos pretendentes que os seus devanceiros tiveran moitos fillos e moi poucas enfermidades, ca mesma dote aportada ó casal. Toda unha selección contra natura que nos fixo menos peludos e máis lonxevos. Sempre con esa idea de superar os límites propios do común dos mortais e, no seu defecto, de deixar unha longa prole que nos inmortalice, xa sexa herdando a cor dos ollos ou as maneiras de andar.
Vivimos querendo gañarlle anos ós anos, e asombrámonos con esas noticias de prensa dando conta da lonxevidade dos nosos maiores, aínda que esta moitas veces non vaia acompañada da necesaria calidade e saúde. A cura de enfermidades, e ata a erradicacións dalgunhas delas foi o primeiro paso para ir alongando a esperanza de vida, pero polo que entendo, a pesares do que o meu amigo bioquímico di, a eternidade, esa meta procurada desde que o mundo é mundo, non a teremos nin no ceo.