Gonzalo Trasbach non falla á súa cita cos lectores
29 sep 2019 . Actualizado a las 05:00 h.(IN) somnium Gonzalo Trasbach
Óense ao lonxe ladridos de cans cando avanzas cara ao noroeste. O perfil da montaña esperta alegría no teu peito. Pouco antes de adentrarte na verea que te conduce até o leito, o rumoreo do millo no vento recórdache os remuíños da auga da infancia, , musitas. Era domingo pola mañá e na eira dunha horta, un home vello estaba sentado ao sol. Debaixo das viñas da finca había xente recollendo uvas. Un pouco despois, unha muller apareceu diante dunha cancela cun cesto sobre a cabeza cheo de brillantes mazás encarnadas.
Logo de entrar nos pasais do río, sentaches no bordo e abriches ben as orellas. O tempo parouse. Só sentías latexar o reloxo do teu corazón. <Aquí o murmurio das follas é tan suave, a luz que se filtra entre as ramas das árbores é tan fina e a brisa é tan lixeira coma a pluma dunha ave que cae na corrente, que canta doce, tan docemente...>, diste, e despois pensas: .
Respiras fondo e continúas lembrando e falando só e sen presa: . En efecto: o que cala garda relación co «escoitar», non co «observar». Ademais, o ver cores ou ver a luz simpatiza, empatiza co escoitar. Cando vemos cores, florece o noso corazón e acéndese o noso espírito e esperta un descoñecido sentido de xúbilo. Por esta mesma razón, ver cores ou a luz é algo así coma un instante no que vives o continuo fluír das horas, pero sen sentilo.
Un potente movemento das ás de pombas torcaces entre as pólas espértache do teu ensoño e volves ao camiño. Un montón de abellas rodean unha mazá esmagada e outro chucha nun acio de uvas caído no chan. <Así como os vagalumes pertencen ao mes de xuño, as abellas fálannos dos doce sabores e olores de setembro>, comentas en voz baixiña. Isto tivo lugar uns segundos antes de que te decatases da presenza dos brillantes ollos dun gato negro agochado no burato dun muro. Cando quixeches coller o móbil para fotografalo, o animal fuxiu e refuxiouse entra a herba xunto a un cruceiro.
Cando ao mediodía regresaches á casa, sentaches no balcón. Mentres escoitabas o murmurio das árbores do parque, que anunciaba a entrada do outono, irrompeu no silencio da mañá esoutra voz que endemoña ou culpabiliza á que permanece calada, en calma, para dar a súa opinión. A lingoreteira que sempre está censurando, que parece que só vive para asoballar a voz tranquila, non escoita o murmurio das follas, nin sequera as ve, mais cando se cansa e para, a outra aproveita para transformarse en ollos, oídos, olfacto...
Logo dun tempo de silencio, xorde unha terceira voz que abraza ás outras dúas e deste xeito causa o que se chama fantasía, e fai que todo sexa un chisco máis relucente. Porque fantasiar significa: no lugar axeitado, deixar que a corrente do río flúa, que o vento sopre dun lado para o outro, que o ceo azulee, que a herba verdee, deixar que os paxaros trencen piruetas no aire... Disto, amigos meus, é do que sempre quero escribir: das follas das árbores que caen, como caía a neve sobre as nosas cabezas naquela fría noite en Manhattan, antes de que voen coma unha bandada de aves que emigran.