Sentado nun banco de granito e recostado contra un muro de pedra, ao carón da fonte de Pazos, contemplas os milleirais que se estenden ao longo da curva do río. A paz da paisaxe e o silencio da tarde permiten que se escoite o leve murmurio da corrente da auga na canle. Aparece no teu campo de visión unha guapa e delicada señora que te saúda. E logo comezaches a pensar nos anos que tes. E entón anímaste ao lembrarte dun antigo tango -29 canta a poeta canadense Anne Carson en La belleza del marido-, e imitándoo diste: «71 primaveras non son nada. Ou case. O verán, un dos máis calorosos que recordas, está periclitando». E despois engades: «Pero xa levamos uns dez ou doce dicindo que son os máis calorosos que teñen sido documentados. Ao mesmo tempo, as mareas medran cada día máis. 71 primaveras, e a última arrancará dúas semanas antes que a anterior. Esa parece a tarefa da consciencia, transmutar o agora en sempre», reflexionas.
Poste outra vez en marcha. Entras nunha marxe do río onde os fieitos chegan até a cintura. Observas que as hedras xa cobren completamente o muíño esquecido. Na contorna na que te moves, unha ave bate as ás na sombra entre as árbores, onde animais invisibles berran entre eles. Rinchan suavemente as ramas. Caen as follas sobre a herba e no leito do río. Zumba o aire, vibra a luz condensada nun puñado de partículas sobre a auga. De súpeto, cando entras nun prado aberto, divisas polo leste unha lingua de brétema que descende do Iroite lambendo as ladeiras e as copas das árbores, mentres unha escuadrilla de corvos avanzaba cara ao oeste. E uns metros máis adiante, cando atravesabas uns campos abandonados, avistaches un miñato levantando o voo por enriba da maleza. Despregou as súas enormes ás marrón-escuro e en dúas paladas pousouse enriba dun poste da liña de teléfonos.
Fas outra parada nun pequeno outeiro e miras: nubes, montaña, árbores, o son da corrente do río, un pouco de bruma, unha ameaza de choiva polo sur. Un magnífico escenario para a contemplación. E logo sentes como che acaricia a brisa do aquí e agora. Antes de que as bagullas che esvaren pola cara, camiñas durante un longo treito por unha pista de terra color barroso e un pouco máis tarde achégaste outra vez á canle por un carreiro aberto entre dúas fincas. Sentas nun arredor, co río por un lado e de fronte un brañal tan ben coidado que semella sementado con monllos de salgueiros recentemente podados.
Coma un lóstrego, nun instante veu á túa cabeza unha frase dunha canción dos Beatles, I am the walrus, que dicía I´m crying... E nese mesmo intre, as caras de todos os irmáns poboaron a túa alma. Había nubes e ameazaban coa choiva do devir. E pensaches: «Había unha choiva secreta que nos protexía, coma a lámpada quentaba os pitos que mamá puña debaixo dun cesto de vimbios. Aquela lámpada tamén daba quentura e cosía a nosa unión, a unión dos irmáns arroupados uns cos outros. E ese fío invisible existiu sempre, ese fío invisible é coma un son, un son especial, o son espectral do sangue, ese son secreto que só se escoita en horas coma esta, ese son do sangue que latexa unha hora antes da posta do sol, mentres toda a vida contén a respiración á espera do que ocorrerá cando veña a noite».
E antes de volver andar, comentas en voz alta dirixíndote á tarde que declina sobre o lombo da montaña: «Non sabedes de que falo, meus queridos compañeiros? Se non sabedes de que falo, deixade de mirar para os vosos embigos, mirade ao redor, e se aínda así non vedes nada, non vos preocupedes, amenceredes un día no que veredes e entenderedes».