Cae a tarde calmosamente cando atravesas de novo Brión camiño da vila. Pasas por diante da casa dos Toucedo e da entrada para a da túa cuñada Lola. Un pouco máis adiante páraste diante da de Elías e fronte á de Luís O Rato. De inmediato sentes renxer algo. É a porta dos recordos que se está abrindo. E con ela reaparece unha das túas voces interiores. E diche: «Aí en fronte había un pequeno casarello ao carón dunha corte, lembras?». Entón a túa mente poboouse de antigas imaxes. Si. Recordas. Na túa pantalla mental ves cando eras pequeno e acompañaches ao teu pai. El levaba pola corda a nosa Pinta, a nosa vaca leiteira, para ir ao boi.
Metérona naquel alpendre de teito de tella e cunha parede lateral de ripas de piñeiro. Ataron o animal pola testa en curto. Ao pouco tempo, un home que non coñecías saíu da corte cun touro bufando. Enfurecido. A vaca púxose nerviosa e tiña ollos de asustada. Agardaba a arremetida daquel mangallón encarrexado. Este abalanzouse sobre ela e propinoulle unhas violentas arremetidas. Tremeu a vaca, parecía que o chiringuito se ía derrubar. Cos ollos tapados, temías polo animal. Logo duns minutos, que semellaron horas, aquel bicho descomunal baixou do lombo da Pinta. Desafogado, obedeceulle ao dono e retornou mansamente á súa gorida.
E agora véxote meu vello. Véxote naquel día coa mirada baixa temendo pola nosa vaca. Véxote e escoito a túa voz tranquilizando á Pinta. Escóitoche falando co dono do boi. Vexo como lle pagas. Escoito agora a túa voz despois de que calase para sempre xa fai unha morea de anos. E escoito a túa voz, porque nunca a esquecín. E outra voz vén de lonxe dicir: «Te me fuiste, viejo, cuando tal vez más te necesitaba, antes de darte el último beso. Te llevó aquel maldito tratamiento que no resististe».
Fúcheste un gris 2 de decembro. A nosa mai, ao teu carón, choraba sen parar. Lembrando aquel día, algunha vez pregunteime: por que os homes e as mulleres non podemos apagarnos coma a luz dos días, ou coma os paxaros cantando sen sobresaltos?
Fúcheste. Nunca che esquecín, nin a nosa nai. Volvo recordarvos nesta tarde de maio que se vai disolvendo lentamente sobre a terra dos campos labrados.
Deixas atrás Brión a onde chegaches polo camiño de carros de Faldexín, onde, cando erades pequechos, nos meses de verán viades como durmían as cobras sobre os toxos que colgaban no arredor onde acababan as toxeiras. Moitos anos máis tarde reviviches aquelas escenas cando na ascensión a O Pindo topaches víboras adurmiñadas sobre os arbustos que bordeaban o sendeiro que nos conducía ante o cumio do monte, na Pena Moa.
Deteste na bifurcación da estrada, e da antiga corredoira que desembocaba nas Arrañadas. E alí mesmo, naquela encrucillada onde fai tempo baixo uns olmos, veste regresando de noite para O Souto nunha fin de semana. O temor aumentaba segundo avanzabas entre as casas. A primeira barreira a superar era a do cabrón do can dos Carpulla. Sempre esperaba agazapado ata que entrases entre os dous muros do camiño. Entón baixaba correndo para morderche por detrás. Unha noite esperáchelo pegado a muralla. Largácheslle unha patada, carpiu e retirouse co rabo entre as patas. Nunca máis volveu. Logo metícheste e na escuridade. As sombras parecían moverse no senda do bosque. O corazón só paraba de latexar cando albiscabas a luz da casa dos Calceteiros. Entón era cando a noite semellaba zumegar unha brisa de tenrura. E respirabas, como fas agora cando vai morrendo a tarde perfumada de xasmín e azar.