Sentado nunha beira do río, sobre o desvío que canaliza a auga para o muíño hogano abandonado, entre Pazos e Ordenario, miras como o musgo resiste verde adherido ás rochas de granito. E sentes como o teu corazón latexa coa beleza prateada dos bidueiros na marxe de en fronte da canle, e coa delicada alegría da melodía da corrente que avanza con ritmo harmonioso. Unha sobria alegría que xorde só do mero feito de existir. Esa alegría que sempre che pareceu que nutre os contaxiosos acordes da música dos Beatles. Musgo. A vida prevalece sobre as pedras que soñan en silencio nesta tarde dun verán tardío.
Un corvo gralla na copa dun eucalipto. O sol vai declinando cara ao poñente. Entre un claro da enramada das árbores, unha nube branca avanza empurrada pola brisa do atardecer. Soa a canción dos paxaros mesturada coa da auga. Ambas as dúas achéganche a lembranza de 50 words for snow, o disco de Kate Bush que revisitaches nos últimos días. E ao mesmo tempo a dama de Kent reaparece no teu maxín cantándolle ao seu pequeno fillo mentres fai a coada na cociña da súa casa de campo. E de súpeto na escena filtrouse unha afastada tarde de outono. Era venres e chovía, chovía a mares. Saíras correndo da viña onde estabas traballando e cando chegaches á casa entraches polo cobertizo da parte de atrás, onde se atopaban as ferramentas, a lavalouza, a lavadora e outros cacharros. Estabas metendo a roupa sucia na lavadora, miña nena. A choiva seguía caendo con furia. Entre aqueles utensilios e máquinas fixemos o amor enriba da mesa de pasar o ferro. O pito da lavalouza arrincounos daquel instante embruxado. Fóra, a choiva amainara.
Coma un can de caza detrás dunha perdiz, aínda tiraban de ti os doce recordos daquela tarde, cando os prosaicos rinchos das eguas atadas nos campos che baixaron á terra. Mais nos teus oídos o saúdo das bestas soou coma dúas bocaladas de beleza rural. Pensar en evocar tempos pasados e soñar, soñar, sempre soñar... E recordas que soñaches coa colcha de cores que o teu amor teceu con retais para envolver os invernos das vosas humildes vidas. Unha grande obra, aínda que pareza máis ben pequecha.
Camiñas entre fondos e altos milleirais floridos. Tan intensamente verdes coma aqueles onde vos agochabades cando fuxiades das hortas das aldeas veciñas cos petos ateigados de pavías, melocotóns e pexegos. «Queridos compañeiros, non temos por que negalo», murmúrache unha das voces do coro que habita na túa cachola. E logo dunha pausa engade: «Vós fostes culpables dalgunhas mortes pequeniñas, talvez insignificantes. Pero á vez sabiades que había outros aldeáns bastante máis crueis. Protexidos nos escuros milleirais, tiñades observado actos moi detestables, pouco recomendables, algúns cometidos dentro do traxe negro da noite, o cal facía ladrar os cans sen descansar ata que xurdía a luz da alba no horizonte dunha nova mañá». Esa luz que non nos pertencía, que non era nosa.
Naqueles tempos volviades para os vosos fogares coa roupa gastada polo medo. Como cando regresabades das festas do verán. Lembrades, meus queridos compañeiros, como agardabamos uns polos outros diante da taberna de María A Martela para coller folgos para encarar as sombras da corredoira? Dende a súa boca, todos xuntos comezabamos a subir para a aldea, mentres a negra chalana da noite cubría as leiras, os palleiros e as casas. Esa era a hora que abría a porta ao reino dos gatos e dos seus miaños, dos cans e dos seus ouveos, e tamén do raposo e das martas, os astutos animais que aterrorizaban todos os galiñeiros da contorna. Envoltos nun pétreo silencio, só se oían as nosas pegadas mentres avanzabamos escoitando calquera outro ruído, e cos ollos ben abertos mirando para todos os lados, pois toda sombra que se movía baixo a luz da lúa nova, era para nós unha figura animada, viva e ameazante.