Cajanatella era o alcume de Faustino Gomes, que á súa vez era sobriño de Cajanaquenlla, un home que vivía na entrada da aldea de Ferreiros, ao que rebautizou así o seu curmán Anacleto de Samorís. Segundo contaba Gomes, unha tarde-noite de outubro no Tequila Bar, mentres os homes máis novos xogaban á brisca, o seu tío cando estaba no Muíño da Lavandeira, que se alimentaba da auga do rego que, baixando desde Trebonzos, separa as parroquias de Abanqueiro e Cespón, sufriu un repentino apretón cando xa estaba para marchar coa saqueta de farelo para os animais e a de fariña. Ante a inminencia do acto só se lle ocorreu facer as súas necesidades dentro da quenlla onde se deposita o millo para moer. Non se necesita moita imaxinación para adiviñar o que lle pasou ao seguinte usario do muíño: Anacleto perdeu o seu millo, pero aireou o conto para avergoñar ao seu curmán.
Coñecendo esta historia, os veciños puxéronlle ao fillo da irmá de Anacleto, Mucha da Carballa, Cajanatella, que era un pouco máis suave có outro. Diante dunha cunca de viño tinto, Faustino relataba que tiña un veciño, Roque da Devesa, ao que lle chamaban polas costas O Metralla, polo moito que barallaba, sobre todo despois da morte da súa dona Marica de Ambrosio, que se foi ao outro barrio sendo aínda moi nova, deixándoo só e perdido. Dende aquela, O Metralla paraba pouco na casa. Como non tivera fillos coa súa santiña como acostumaba a referirse á súa muller, tiña como compañía a dous fracos cans de palleiro, de nomes Morrillo e Morralla. Os animais, aínda que da mesma camada, non se levaban ben. Pero cando se trataba de defender a súa posición dominante no sofá da sala onde estaba a televisión, entón si sumaban forzas para facerlle fronte ao Metralla, ao que lle ensinaban os dentes e lle fungaban para que se fose directo para a cama.
Aínda que era raro ver ós tres xuntos fóra da casa, pola rúa, unha vez Roque da Devesa levounos consigo até unha viña que posuía en Pazos de Quinteiro. Á volta, O Metralla parou na taberna de Luisito para tomar un chiquito e mercar unha ducia de arenques. Juanita, a dona do taberneiro, cando veu aqueles cans esmirrados e espeluxados, foi á cociña e regresou cun par de cachos de pan reseso e botóullelos. Segundo contaba Faustino Gomes, todos os que estaban no local quedaron pasmados. Nunca antes viran un can comer pan e menos reseco. Pero Morrillo e Morralla papárono, menearon o rabo, e logo sentaron a agardar polo seu amo. Cando por fin entraron na súa casa dixéronse entre eles: «Vaia festín que nos demos hoxe. Non che parece? Si. Agora imos durmir a perna solta!». Tumbáronse no sofá. O Metralla moveu a cabeza e enfilou para o cuarto. E pensou: «Un día voume cabrear e vounos chimpar fóra da casa, e que vaian rascar o carallo por aí adiante!».
Morrillo e Morralla pasaron a noite soñando con darse outro festín coma o do día anterior. Cando Roque se ergueu, topouse cos dous cadelos diante da porta da habitación. Decidiu sacalos a pasear. Levounos até a praia de Agüeiros, onde primeiro xogaron un pouco, pero logo empezaron a pelexar coma de costume. O Metralla quixo esparexelos, pero cando puxo a man entre eles, os dous mordéronlle á vez no brazo. Os cans mirárono como dicindo: «Isto pásache por te meteres en cousas de familia!». Cando O Metralla apareceu na taberna co brazo vendado, os veciños alí presentes preguntáronlle que lle pasara. «Mordéronme os cans». E Gomes comentoulle: «Non che ocorrería coma ao Toniño de Cespón, quen, logo de estar un mes sen vir á taberna, reapareceu coxeando e cun pé vendado. Segundo explicou aos que tomaban un chiquito, andando a sulfatar nas viñas, picoulle unha cobra. Cristovo de Benavides, veciño de Treites ao que chamaban Bandullo de Unto, e que tamén estaba na barra, díxolle coma quen non quere a cousa: ‘A serpe morreu, non?’».