Noutras culturas urbanísticas como a norteamericana non pechan as leiras para manter unha relación máis estreita entre o público e o privado
05 oct 2021 . Actualizado a las 05:00 h.A moitos sóalle a chinés a expresión «empatía territorial», por ser un concepto urbanístico contemporáneo, un modelo para mellorar a convivencia dos veciños, facendo partícipes ás comunidades na toma de decisións en materia de infraestruturas e urbanismo, unha estratexia de integración nas cidades, vilas e aldeas.
Os portugueses xa ensaiaron experiencias positivas aplicadas ás aldeas e núcleos pequenos, pero sabemos que sempre levan vantaxe fronte a Galicia. Aquí chegan as novas ideas despois, se chegan. Noutras culturas urbanísticas como a norteamericana non pechan as leiras para manter unha relación máis estreita entre o público e o privado. E non senten a necesidade de pechalas perimetralmente.
Na Galicia rural hai un concepto que xa se considera patrimonio inmaterial: mover os marcos. Vinculado co minifundio, esta práctica entre particulares esténdese ao espazo público. Non hai participación veciñal nin reflexión colectiva, e polo xeral somos de ir movendo o peche ata chegar ao borde da cuneta -con algo de sorte-, sen pensar na maniobrabilidade e mobilidade do resto dos veciños da aldea.
Nin se trata de recuar os catro metros que di a lei do solo, nin tampouco de estirar a leira ata a mínima expresión do camiño, facéndoo incómodo para unha furgoneta, unha ambulancia ou calquera vehículo. Parece impensable que algúns veciños cedan uns metros da súa leira para deixar o lugar para un banco e un par de árbores, un lugar de relación e socialización. Parece máis impensable cada vez, que os galegos deixen as parcelas sen pechar para empatizar máis cos seus veciños.