«Cando hai miles de anos crearon os castros fixérono cunha básica planificación urbana, que pretendía dar resposta á defensa dos visitantes -non ben recibidos- e do clima galego, que tampouco é suave»
12 oct 2021 . Actualizado a las 05:00 h.O que agora se chama «empatía territorial», baseado na toma de decisións en materia de infraestruturas e urbanismo, é en Galicia un modelo clásico, o de case toda a vida. Cando hai miles de anos crearon os castros fixérono cunha básica planificación urbana, que pretendía dar resposta á defensa dos visitantes -non ben recibidos- e do clima galego, que tampouco é suave. Agrupábanse en lugares altos para conseguir unha vixilancia privilexiada do territorio, pero facíano amoreando as construcións, con pequenos pasos entre elas, e de base circular ou elíptica para esquivar os ventos e as choivas.
Na construción das aldeas había máis coñecemento dos materiais e desapareceu a defensa de outros colectivos, pero agrupaban as casas para deixar a terras de labor os predios mellores, pero entre as casas pensaban espazos colectivos de mobilidade, de labor e espazos colectivos de socialización e relación, cubertos con emparrados que suavizaban o clima. Por tanto, de sempre foi un deseño urbanístico colectivo ata a creación dos municipios, onde xurdiu unha nova orde, unha nova xerarquía que foi impoñendo as normas dende o concello. Non atopo a relación directa -que talvez poida haber-, pero deixouse de crear espazos públicos rurais por parte dos colectivos, deixouse de deseñar dende a base.
Hoxe, co noso rural baleirado ou baleiro de xente, cómpre crear eses espazos, non dende o planeamento senón dende a negociación e estratexia rural, coa participación e implicación da cidadanía. Un rural sen relacións colectivas non é un rural, senón un suburbio das cidades.