Nós coñeciamos o carreiro que frecuentaba o raposo. Baixaba por Novelle e atravesaba a toxeira do vello Pazchá. Dende os outeiros dos Miñotos, vixiabamos o seu garboso andar pola pasantía das mimosas cara á horta de Bento o Carpiño. Cando pillaba algunha galiña despistada fóra do capoeiro, as plumas alfombraban pola mañá o vieiro por onde iamos para a escola. Cando non atopaba un gorentoso botín para apagar a fame, mesmo era quen de chegar ata a beira do mar. No Bodión osmaba nos galiñeiros de María a Martela e do señor Claudio.
En cambio, sobre o lobo só escoitaramos falar aos maiores da aldea. E cando ascendiamos ao Alto das Forcadas, evocabamos as historias que se relataban entre os máis vellos do lugar. E así fantaseabamos que polo ollo do Bosque do Rei descendía o lobo en silencio. Viña de moi lonxe e detíñase a beber na fonte de Novelle. Logo descansaba un pouco na herba das brañas e despois buscaba as leiras de Pastora e Ramona. Alí paraba e rastrexaba. Cando atravesaba o piñeiral de Pazchá e alcanzaba o cruce dos catro camiños, erguía a testa e ouveaba cara ao ceo sen lúa.
Traía tanta fame que se lle vía coma un burato branco naquela boca tan negra coma a noite. E logo dunha pausa, avanzaba polo vieiro cara ao Montiño. Dubidaba no cruce de Faldexín. Andaba moi afastado do seu territorio. El moraba na alta serra, máis arriba de Moimenta. Nunca antes alguén o tiña albiscado tan preto do mar. O ruído das súas tripas condúceo polo carreiro cara a Brión. Párase na entrada da aldea, antes da casa dos Carpulla. Olfactea. O olfacto e o instinto guíano cara ás Fontaíñas. Aló, nunha cuña de braña, arrimada á muralla da horta dos Carreró, enxergou unha burra vella atada a unha estaca. Alguén se esquecera dela. O pobre animal tremeu, mesmo orneou. Mais o lobo, rápido coma un raio, brincoulle ao pescozo e chantoulle os afiados dentes na xugular. A borrica morreu no acto.
Mais cando se aprestaba para darse un grande festín, no alto da muralla apareceu a figura dun raposo. E este díxolle: «Hoxe non é bo día para comela. Aínda está moi fresca e ten demasiado bravío. É moito mellor soterrala e deixala para mañá». O lobo dubidou, pero finalmente, pese á fame nejra que pasaba, aceptou a proposta. E despois entre os dous arrastraron a burra ata un curruncho e enterrárona. Deixáronlle o rabo fóra para non esquecerse do lugar.
Ao día seguinte, cando o lobo se dirixía para Brión, no cruce de Faldexín saiulle ao paso o raposo e informoulle deque esta noite non podía ser porque tiña o funeral dun irmán. Aínda que as súas tripas lle aconsellaban o contrario, o lobo volveu caer na trampa. Na xornada posterior, o raposo esperouno no cruce dos catro camiños e pediulle outro aprazamento porque a súa parella acababa de dar a luz e non a podía deixar soa. Outra vez accedeu o lobo á petición do seu astuto compañeiro. Á terceira foi a vencida. Cando chegaron ao sitio, escarvaron un pouco e logo o raposo ordenoulle que turrara polo rabo. O lobo obedeceu e quedoulle a cola na boca. O raposo acusouno de ter comido a burra sen avisalo. O lobo negouno e estaba seguro do contrario.
Para saír de dúbidas, o raposo propúxolle quedar a durmir alí e o que suase pola barriga durante a noite, ese sería o que comera a borrica. O lobo empezou a roncar axiña. Cando estivo seguro de que xa durmía, o raposo ergueuse e mexoulle enriba ao lobo. Cando na alborada os dous espertaron, o raposo indicoulle que suaba pola barriga e acusouno de comer o animal. O lobo negouno unha e outra vez.
Cheo de fame, encollido e fraco, o lobo cando empezaba a súa retirada para regresar ao seu territorio espetoulle: «Es un mentirán, un trampulleiro e un traidor. Aínda a día de hoxe non conseguín explicarme como os da túa estirpe se meteron na Arca de Noé cando ocorreu o Diluvio. Tramposo!». E marchouse sen comer e co rabo entre as pernas.