A primeira vez que encontrei un concepto raro nas facturas dos hoteis e restaurantes foi hai máis de trinta anos en Francia: ao importe dos conceptos da carta de prezos sumábaselle —e súmase— un novo, a taxe de séjour, que aínda que era pequena, incrementa todas as facturas.
É o que hoxe está en debate nas cidades e vilas turísticas, incluso comunidades autónomas, a taxa turística, que só lle afecta aos que veñen de vacacións, aos turistas, e que argumentan os seus defensores con frases como a sustentabilidade, a promoción, o mantemento e a protección dos bens turísticos, e outras cousas máis.
Outras reflexións máis rigorosas apuntan a xustificacións máis concretas. Os turistas utilizan os servizos públicos (auga, sumidoiros, pavimentos urbanos, policía, limpeza urbana..) gratis, namentres os que viven todo o ano pagan impostos para cubrir eses servizos.
Cando o turismo se incrementa e masifica, multiplicando os habitantes, todo ese gasto multiplica os impostos dos que viven todo o ano, e mesmo poden ser insuficientes para poder cubrir razoablemente os servizos nos períodos de vacacións.
O problema vén sendo o mesmo que noutras áreas públicas, realmente van eses cartos para mellorar eses servizos, ou pola contra, destínanse a outros distintos? Podemos seguir caendo na mesma teima dos últimos anos: incrementar os impostos e taxas, moitas veces prescindibles. Igual o exceso de regulacións non mellora a vida das persoas. Taxas turísticas poden acabar en administracións turísticas, cando son pensadas para outros departamentos.