«Estamos pois na estación na que nos podemos purificar. E se non o facemos probablemente viviremos unha amarga primavera»
27 nov 2022 . Actualizado a las 05:00 h.Vén agora o tempo de Advento. Entramos no tramo final do outono, nas semanas nas que nos preparamos para celebrar o nacemento dun neno que aterrou entre nós nunha fría noite nun portal de Belén para máis adiante aturar un sufrimento indicible. Mais nin a súa chegada ao mundo, nin a crueldade da súa posterior crucifixión lograron implantar a paz e a boa vontade entre os homes e as mulleres que habitan unha terra agredida, ferida por todos. Agás dalgunhas notabeis excepcións, a meirande parte dos humanos non observamos a boa nova que se nos anunciou nunha afastada noite nunha pequena cidade da periferia de Palestina: neste noso planeta ninguén, ou case, vivimos en paz cos veciños e tampouco case ninguén cultiva os territorios da boa vontade. É dicir, rememorando ao noso poeta Antonio Machado, esquecemos que o importante sería vivir en paz cos nosos veciños, cos máis próximos e tamén cos que viven lonxe de nós e «en guerra coas nosas entrañas».
Cando estamos entrando nos soportais do severo inverno, os barrís do viño novo dormen nas adegas baixo as teas da araña. Axiña lles arrancarán as zapas e os abillarán para estrealos na gran noite do Nadal. E nestas datas xa as cóbregas dormen o seu soño mineral debaixo das pedras dos muros, protexidas da fría auga da choiva. É case inverno. Estamos pois na estación na que nos podemos purificar. E se non o facemos probablemente viviremos unha amarga primavera… E tamén é posible que padezamos un sufocante verán, que arruinará as nosas colleitas.
E cando inauguremos no calendario a folla do cuarto mes, abril: o das mil choivas e onde todo abrolla, mesmo os cadáveres. O mes de branca luz baixo a que veremos as plantas en flor, mais no que ademais sentiremos a tristeza de que agora ninguén sairá a labrar os campos abandonados, nin homes nin mulleres irán con legoñas remover a terra, como ocorría nos tempos da nosa infancia campesiña, vellos compañeiros. E sen embargo, os paxaros volverán cantar a mesma canción de sempre, mais nunca regresará Bento cun fermoso xílgaro entre as súas mans coma nos tiña acostumados.
Cando nazan as follas novas nas árbores. Cando o espiño e mailo bieiteiro florezan nas beiras dos regatos. Cando os chíos das aves miúdas vibren no aire das mañás, entre os claros dos bosques e nos amplos prados, entón xa non haberá rapaces choutando sobre a herba e vixiando o gando, o gando que noutrora pacía nos pastos xenerosos.
Foi dous días despois do nacemento do neno cando nos declaramos inocentes e festexamos que os sicarios de Herodes non pasaran pola aldea: extraviáronse no Bosque do Rei. Aínda agora sentamos arredor da fogueira para amosar o noso agradecemento ao ceo por telos confundido. Se os malvados enviados daquel rei xudeu chegasen á nosa comunidade, estariamos todos mortos: todos eramos menores de dous anos. Despois da nosa xuntanza, que preside unha bandeira ateigada de anxos, damos un paseo pola arboreda.
Celebramos o día dos Santos Inocentes cando xa se albisca o crepúsculo do ano vello e o albor do novo, un intervalo no que soaba a música do acordeón e da harmónica anunciando a hora na que as curuxas e os raposos calaban mentres se daban un grande festín. E á vez os lobos permanecían afastados dos rabaños e dos pastores aos que a voz dos lóstregos lles tiñan anunciado a nova palabra que viña ao mundo!