«De repente observei como algo tan simple como un terminal podía condicionar a rutina diaria»
19 ene 2023 . Actualizado a las 05:00 h.Estes días andiven co teléfono móbil fastidiado e mentres mo arranxaban recuperei un vello que había na casa para ir tirando. Xa saben o dito: aos lugares nos que fuches feliz, mellor non volver. Poderiamos pensar o mesmo cos móbiles vellos. De repente observei como algo tan simple como un terminal podía condicionar a rutina diaria. A batería enfraquecía xa ás cinco da tarde, obrigando a pensar estratexias de supervivencia para responder mensaxes serios de última hora; a cámara non me permitía tirar as fotos que precisaba para o traballo ou tomar medidas; ler textos longos nesa pantalliña pequena non era tampouco unha opción.
Cando fumabamos, tiña un amigo que dicía que defendía que todo o que faciamos na vida era por fumar. Tomabamos un café? Para botarlle un pito despois. Saír de marcha? Nada mellor para baixar media caixa. Facer o amor? Pois… o mesmo. Sospeito que cos móbiles pasa o mesmo. Están tan pegados á nosa vida que, no fondo, somos seres xa un tanto biónicos.
Pero o que me sacudiu foi outra cousa. De súpeto, o meu iPhone substituto amosou unha foto vella, de había uns cantos anos. Eran unhas personaxes de entroido correndo pola Ribeira Sacra.
Asaltoume unha nostalxia parva de tempos idos. Os teléfonos son tamén unha crónica de abandonos e renuncias. As copias de seguridade son tan desquiciantes como, moitas veces, forzosamente parciais. A imaxe, ao ampliala, xa non tiña a definición do móbil de agora: aparecía todo máis empastado. Case como a miña propia memoria, pensei.