Cada santo ten a súa especialidade, e confundir a un con outro é algo moi doado, tal e como nos advirte o refrán que me contaron estoutro día: pedinlle a santo Antón un guapo e rexo mozo, enganeime de santo e deume a unha besta por esposo, en alusión á confusión entre o santo Antón Abade, avogoso dos animais, e o santo Antonio de Lisboa, que o é das mozas casadeiras.
Do meu amigo Xulio aprendín esa máxima de visitar as igrexas, porque sabendo a quen se lle reza sabemos o que se teme. E seguindo este consello, chegou o noso amigo a unha parroquia do sur da provincia de Lugo onde unhas señoras que parolaban no adro, véndoo observar con interese a arquitectura exterior do templo, xa que dende hai uns anos para acá as igrexas están pechadas fóra das horas de culto, interesáronse por el e reveláronlle que dentro tiñan unha imaxe de santa Apolonia á que se lle ten tanta devoción que ata un dentista de Vigo veu fotografala para que presidise a súa consulta.
A Xulio facíaselle raro que nesa pequena poboación se venerase a esta santa e manifestou o seu interese por vela, ó que as señoras, moi orgullosas de poder amosar tal tesouro, foron buscar as chaves para ensinarlla e contarlle que a atoparan nun monte próximo envolta nos escombros dalgunha obra.
Desilusionado, Xulio viu que non era santa Apolonia, senón san Xoán o evanxelista. Pero non lles dixo nada, á fin aquela só é unha imaxe e cada quen ponlle o nome que quere. Porque a santa Apolonia, patroa dos dentistas e avogosa conta a dor de moas, torturárona sacándolle os dentes, e por iso se representa cunhas tenaces na man, que aquela non tiña, mentres que o evanxelista san Xoán, protector de libreiros, escritores e tipógrafos, cando se representa ó pé da cruz, é un mozo imberbe, coa man apoiada nunha meixela, como este, que é como en arte se representa a melancolía, e aquela boa xente, sen que o crego desmentise o equívoco, entendía que estaba aguantando unha dor de moas. Enténdese o malentendido e a necesidade dos devotos, e compadecemos ó dentista que se puxo baixo a advocación dun escritor para aliviar ós seus doentes.
Máis difícil de entender é o desa señora arxentina que durante 15 anos mantivo un oratorio na súa casa presidido por un boneco que representa a Palpatine, o malo da Guerra das galaxias, elevado, por obra e graza dunha cega devoción, á categoría de santo intercesor. E é que, moitas destas iconas do cine aínda pertencendo na ficción a un distante futuro, visten como se fosen personaxes da época de Ben-Hur. O que me gustaría saber é que santo nome lle puxo a boa señora ó malvado Darth Sidious.
Tampouco o ten doado este noso amigo Xulio para entender por que no cartel informativo sobre un baixo relevo medieval dunha capela do camiño de Santiago, din que é santo Estevo unha figura con todos os atributos de san Sebastián, o primeiro avogoso contra a peste e protector dos camiños, que se distingue porque é o único santo que se representa nu, de pé, atado a unha árbore e co corpo lacerado e contorsionado.
A ver quen corrixe agora ós sabios que deseñaron o cartel explicativo.