A nosa tía Amalia, viúva que vivía coa súa única filla e co xenro na aldea de Empeño e da que dicían algún veciños que estaba algo tronada, acadou a moi venerable idade de 90 anos, un fito novidoso no seo dunha familia numerosa na que ninguén antes superara os 75. Cando ela xa pasaba dos 60 entrou na casa a primeira televisión en branco e negro. Ela gustaba dos programas de entretemento tipo Un dos tres, responda otra vez. Nunha ocasión, nun descanso, fixouse nun anuncio sobre seguros de coches e de vida no que puña a voz e o rostro o actor coruñés Fernando Rey (A Coruña, 20 setembro 1917-Madrid, 9 marzo 1994).
Estivo un tempo cavilando sobre o contido do anuncio e pensou que, como non cobraba nada pola súa viuvez, tiña que facer algo nese sentido e conseguir unha pequena paguiña. E así foi. Un día, sen consultar ninguén, a nosa vella tía colleu os cartiños que tiña aforrados e tomou o autobús en Santa Eulalia e dirixiuse á estación do tren de Santiago, onde mercou un boleto para Madrid. Unha vez na capital de España, Amalia, unha aldeá que cubría a súa cabeza cun pano escuro, amañouse para conseguir o enderezo do actor galego e chantouse diante da porta da súa vivenda. Fernando Rey recibiuna e ela explicoulle que quería unha pequena pensión como a que el promocionaba nas pantallas da TVE.
O artista coruñés trasladoulles aos directivos da empresa que o tiña contratado e tamén aos dirixentes do ente Televisión Española a insólita peripecia dunha vella e ignorante galega que pretendía cobrar unha paga sen ter posto antes unha peseta. A iniciativa da tía Amalia sorprendeu a case todos, mesmo aos seus familiares. Interesoulles especialmente aos programadores do ente televisivo, onde se explicou que se abstivesen os telespectadores de acudir ás instalacións de TVE para solicitar esa paga, pois o caso da galega era unha excepción.
Pasado un tempo, os reitores da TVE enviaron dous reporteiros a Santa Eulalia e á aldea de Empeño. Era na época do Entroido. Cando os reporteiros petaron na porta da casa de Amalia, esta estaba na cociña vella coa tixola no lume facendo filloas. Aledouse de ver os dous mozos da tele. Mandounos pasar e que sentasen na mesa da cociña nova. Púxolles vasos e unha xerra de viño tinto. E logo tróuxolles un prato apirucado de filloas. Comeron, beberon e falaron. Cando xa empezaba a anoitecer, a tía Amalia preguntoulles se querían uns oviños da casa de sea. Os invitados non sabían o que era, pero dixéronlle que si. Un pouco máis tarde, a anfitrioa chegou con dous pratos cun un par de ovos fritos con puntilla en cada un e ademais serviulles dous bos cachos de boroa. Os reporteiros papárono todo. Gozaron moito con aquela comida tan sinxela coma saborosa. Logo despedíronse de Amalia, que se sorprendeu ao ver os pratos tan limpos. E pensou para si: «Parece que os lavaron antes de se iren».
Unha das teimas da tía Amalia era que se negaba a levar a súa neta á misa de doce dos domingos. Non lle caía ben a catequista da rapaza. Parecíalle moito máis mandona e berrona có vello cura da parroquia, que era da escola de Trento. A solteirona catequista era comedida dentro da igrexa. En cambio, fóra rexoubaba das rapazas e dos seus familiares, contradicindo as ensinanzas de Xesús Cristo. Unha vez, cando esperaba que saíse a nena do templo, escoitoulle como diante doutra xente puña moi mal a súa única neta. Calou e camiñou pola beirarrúa detrás da catequista, até que esta quedou soa. Entón dirixiuse a ela deste xeito: «No inferno está o meu Toribio, que era coma un can da rabia. Segundo me contou nunha carta, aló ten moito mando. Aló irás ti parar algún día. El xa está preparando a fogueira onde te has de asar eternamente».