Un día, xa hai uns cantos anos, fun plenamente consciente da madurez do xeito máis absurdo posible. Estaba na biblioteca do traballo, con miles de libros interesantes mirando para min, ou eu para eles, e pensei: «Mimadriña, na vida vou dar lido todo isto». Parece obvio, pero non o é.
Durante unha parte importante da vida pensas o tempo é ese recurso inesgotable que che permite ir chimpando dun coñecemento a outro, na confianza de que sempre atoparás un momento para profundizar en asuntos interesantes.
Pero chega ese relampo de lucidez e te decatas que non, que dificilmente vas atopar o día para aprender sobre historia dos Urais, hermenéutica ou fisioloxía vexetal. A madurez consiste en saber ou intuír onde para o teu calibre. Por riba, o mundo é unha conta atrás no que os límites fanse máis grandes cada vez.
Estes días asistimos a unha curiosa negociación entre o tempo e os límites. Un señor con todo o tempo do mundo e sen nada mellor que facer paralizou todo un Parlamento. Persoalmente, paréceme un plan fantástico entreterse dese xeito se a un non lle gusta ir a Benidorm de tempada baixa ou ver obras.
Non botei as contas do que custaron todas esas nóminas de deputados, ministros e presidentes, paralizados durante dous días para divertir o candidato, pero habería que considerar a posibilidade de que se lle descontasen a Tamames das vindeiras pagas extraordinarias de Nadal ese importe.
Ao fin e ao cabo, os límites que un non ve cos ollos sempre acaba por descubrir a carteira