Un convoi da armada diríxese cara ao suroeste barbanzán. O destacamento penetra na cidade das corredoiras remolcando un requisado tren Chu-chu, cargado de persoal sanitario, garrafas de vacinas e arame de espiño. No hospital da Barbanza atracou un autobús con turistas do Imserso cargados de virus, e a dotación sanitaria fuxiu monte arriba. O convoi entra na parroquia de Punta Fuxía anunciando por megafonía que xa estaban alí. A xente deixa a María Patiño e Jorge Javier, e sae aos balcóns. Os carromatos baixan polas Carolas, e os veciños abren bocas, ollos e oídos. Acostumados ao ruído cultural de verbenas decibélicas ata o día, a salobre cidade borbónica sofre un chock de disonancia cognitiva.
A veciñanza en off non sabe se é a «festa da choiva», o desfile da LGTB, ou se anuncian o estado de sitio.
Os que asocian o desfile como a «festa da auga» dispoñen almofías e bañeiras de lavar os nenos, os pés, e o c...
Os que os vinculan co orgullo da LGTB preparan macetas con xeranios, coxíns de plumas, cintas de VHS e, aproveitando, bolsas do lixo.
Comeza a voar a artillería.
—Onde vas con ese armario?
—Vou botarllo. Agora xa non me fai falta!
Dende as solainas cae de todo mentres outros, alienados polos mercenarios desinformativos, saen ao balcón ouveando jujurujus cabernarios. Nas ventás tenden bandeiras, e poñen radio-casetes con marchas marciais.
As chicas «de la Cruz Roja», que ían coma pinceis lucindo a muslada coma as de Sálvame, agora a permanente tápalles os ollos.
A comitiva, aproveitando a ilícita lei de confinamento, métese por dirección prohibida para que vexan quen manda.
Uniformes e enfermeiras que lucían brancos pernís, agora semellaban náufragos da Perla Negra do Caribe.
Chegan por fin ao adro e o cura, ataviado con estola e buceira, xiríngalles auga bendita coa botella do limpa cristais.
Cabreada a tropa por tanta humidade, apúntanlle coas metralletas, e o cura, en voo raso, rebenta a porta do búnker.
—Xa está ben de tanto boato! —exclama a tropa.
O exército, que tiña orde de illar o territorio aguiñense, tivo que abortar a misión pola murria que infectou o batallón.
Coa mesma, o do megáfono fai sinais a recúa, indicando dar volta para o hospital pola cantidade de esbirros que brotan da tropa. E no Barbanza os enfermos berran dende as camas pedindo a cuña e outros a roupa para irse.
—Que pinta ese autobús aí? —pregúntalle o comandante á moza das citas.
—Son os de Aguiño, que están confinados.
—Pois que lles metan o arme de espiños!
E alí pasarán a corentena os turistas de Aguiño, acusados de traer o sars-cov-2, colgados nas mochilas.
Chegaron os tempos de formatear o planeta. NOM.