Iago Hermo: el pianista que no deja de arriesgar

Celia Riande García
Celia Riande RIBEIRA / LA VOZ

BARBANZA

Cedida

El rianxeiro presentó su último trabajo, «Brutaal», en el que experimenta con la electrónica

09 jun 2023 . Actualizado a las 05:00 h.

Está claro que, en ocasiones, la clave para triunfar es hacer las cosas de un modo distinto al que suele ser el habitual, pese a que el riesgo de saltar al vacío pueda ser terrorífico. Sin embargo, están quienes nunca han pensado como el resto, buscando los límites de lo establecido y brillando en sus campos profesionales por su innovadora forma de pensar.

Es el caso de Iago Hermo, orgulloso rianxeiro y experimentado músico que, con tan solo 30 años, cuenta con una ópera nominada a los premios Martín Códax, tras haber estado también entre los finalistas de los premios Max de teatro y los María Casares.

Ahora, el músico estrena su nuevo proyecto, denominado Brutaal, en el que combina el piano con la música electrónica, y que acaba de ser presentado en Rianxo para el disfrute de un público limitado.

«Trátase dun proxecto que combina a electrónica e o tradicional, coa idea de facer un repertorio baseado en concertos que a min persoalmente me parecen brutais no sentido máis amplo da palabra. O que fixen en Rianxo foi unha preestrea, coa idea de probar co público como reaccionaba a este tipo de repertorio». Así explica Iago Hermo el último proyecto en el que se encuentra inmerso.

En cuanto a qué tipo de obras son las que considera como brutales Iago Hermo, el rianxeiro señala que se trata de un concepto totalmente subjetivo, pero que va ligado a la parte emocional que despierta la música en cada individuo: «O interesante é o efecto que poder ter en cada persoa. Unha das obras nas que traballo chámase Memorias, e fala sobre o efecto que pode ter un recordo nos nosos días. Algo tan sinxelo como que unha canción nos lembre un momento especial ou un pastel de nata que che transporte a algún sitio concreto, esa é a maxia dos sentidos».

Acto íntimo

En cuanto a la presentación de Brutaal, que tuvo lugar en Rianxo el pasado 25 de mayo, Hermo indica que se llevó a cabo en un ambiente muy íntimo: «Foi unha estrea case privada, para a miña familia rianxeira, como lle adoito chamar. Cando fago algo novo, sempre me gusta ensinalo primeiramente na miña terra. Primeiro, por unha cuestión de infraestrutura, xa que hai un teatro moi bo, con piano de cola, pero tamén porque adoito ter un público máis familiar, moi honesto. O que non lles gusta tamén o din, non se cortan».

Pese a la sinceridad de los asistentes, Hermo admite que la respuesta a la presentación de su nuevo proyecto fue positiva: «Chamou bastante a atención, e gustou porque a xente non está afeita á combinación do piano coa electrónica e, sendo experimental, é bastante accesible para o público xeral, enténdese o motivo de que sexa así o proxecto e o razoamento detrás do seu nome».

Esta nueva propuesta la hace tras unos últimos meses de éxitos gracias a Papagena, una ópera electrónica realizada en colaboración con Butacazero y Esther F. Carrodeguas, un proyecto que también fue novedoso: «Foi un experimento para todos. Non sabiamos se ía funcionar, pero con Esther é moi doado traballar, e calquera proxecto sae para diante».

Tras haber resultado nominada en los premios Max de teatro y haber ganado el María Casares a mejor vestuario, de la mano de Iago Valeiras, Papagena afirma sentirse satisfecho al ver que se tiene en cuenta el reconocimiento que hay detrás de la labor que lleva a cabo.

En cuanto a cómo empezó Iago Hermo en la música, lo cierto es que, reconoce el rianxeiro, fue como otros tantos de su tierra: «Foi de xeito accidentado. Empecei con 8 ou 9 anos, na escola de música municipal, e estiven tocando a frauta, aínda que non era a miña paixón. Cando cumprín os 14 probei o piano, e collinlle o gusto, quizais demasiado».

Ahora, el rianxeiro reside en Ámsterdam y se prepara para convertir en realidad el que sin duda es su proyecto más ambicioso: «Estou amañando todo para comezar a miña propia compañía de ópera despois do verán. Pode que sexa unha loucura, pero hai que probar».