Mire, señoría, nestes asuntos cómpre ser prudente, comprende? Non é a primeira vez que un está convencido de que viu o demo, poño por caso, e logo a lóxica quítalle a razón; porque o demo non existe, non é? Si, señoría, xa vou, pero teña en conta o que lle dixen, que logo non quero problemas. Pois verá, eu ía uns tres ou catro pasos por detrás da parella e podía oílos moi ben, aínda que moito non falaban, a verdade; fixábanse nos coches aparcados, comentaban entre eles non sei que dos seguros e por fin detivéronse preto dun no que entraba o condutor.
Sentín curiosidade, que lle quere, porque cheiraba o que estaban argallando, xa sabe... Si, si, desculpe, señoría. O caso é que se adiantaron uns metros, sen quitarlle o ollo ao coche escolleito... Non sei moi ben cantos, señoría; se cadra uns dez ou doce. Ben, pois iso, que se adiantaron uns dez ou doce metros, puxéronse ao bordo da beirarrúa e agardaron a que o coche arrincase. Pareceume que calculaban a velocidade e cando xa o coche se achegaba máis rápido, ela arreoulle un empurrón ao compañeiro; si, señoría, como o oe, que mesmo me asustou porque non o esperaba.
Quixo a mala sorte que el tropezase cunha baldosa levantada e cambalease, pero como ía tan lanzado e quería manter o equilibrio, cando o coche pasou deulle de cheo na cabeza. Si, si, na cabeza. Non lle digo que el ía inclinado, case agachado polo tropezón? Se case corría en crequenas!
Era imposible que o condutor o vise, tapáballo unha furgoneta aparcada, así que tampouco sabía que debía frear. O pobre do home quedou pálido en canto oíu o ruído do golpe e parou decontado, saíu coma un foguete para intentar...; pero xa non había nada que facer; o outro debeu de quedar seco no acto, madía leva! E a lurpia, colorada coma un tomate, deu en berrar coma unha fera corrupia e comezou a zoupar no condutor coma se non houbese mañá.
Eu quixen intervir, como non ía querer ante aquela inxustiza!, pero non tiven ocasión; un mundo de xente meteuse polo medio, entre os miróns que sempre se arriman a un bo espectáculo e os que pretendían separar a muller daquel coitado para que non o acabase matando..., xa lle digo, un mundo de xente. Quedoulle a face toda rabuñada, incluso lle escorregaba o sangue polo queixo abaixo.
Mi madriña! Daba mágoa ver aquel cristián! Se houbese xustiza neste mundo, pagáballe ela os gastos médicos, amais de darlle a indemnización que pretendían estafarlle. Desculpe, señoría, pero tiña que dicilo.
Uxía Casal
Licenciada en Historia da Arte e en Filoloxía Hispánica. Xubilada do ensino público. Escritora