Os mecanismos máis eficientes da organización humana son invisibles. Unha cidade tranquila, sen ameazas percibibles, parece natural, pero detrás adoita estar unha precisa maquinaria pública que comeza na cobertura social e remata nos corpos de seguridade.
Os grandes eventos ou as comidas máis sofisticadas dos restaurantes son aquelas nas que soamente precisas prestar atención á familia ou aos amigos, e nada máis se fai de notar arredor. Teño estado en recepcións de xefes de Goberno sen escoltas. Se o outro día se notaban tanto na entrega dos premios Príncipe de Asturias é porque lles interesaba que se viran.
Cando unha cultura política non está consolidada, o político quere que as súas accións sexan tanxibles e visibles. Hai que cultivar a placa, a portada de prensa e o perfil de Instagram. E a arquitectura adáptase ao requirimento, facéndose visible por riba do espazo natural no que se intervén. Tense que notar porque iso son votos. Aínda que para iso se deturpe e transforme un lugar de xeito irreversible.
Pola contra, eu cada vez valoro máis que non se note a presenza da Administración. Ollo, que non se note, non que non estea. Que non me fagan pistas, chanten bancos, miradoiros, merendeiros ou paneis sen xustificar.
O espazo natural ten unha superficie reducida e que tende a esgotarse, e por iso miradoiros opulentos de aceiro cortén son inxustificables. Agora, cando chego a un sitio fermoso, coidado, e sen outra intervención ostentosa, o primeiro que penso é: «Que ben traballa este político».