Acolchados

A nosa infancia está chea de felicidade. Eramos libres, iamos á escola camiñando cos veciños e dándonos labazadas coas carteiras, e cando chegabamos de volta, a pizarra moitas veces viña rota, porque non soportaba os golpes. Iamos sós ao parque infantil, baixabamos polo tobogán enferruxado e caiamos nunha fochanca, xogabamos ás canicas no chan de terra, no que fabricabamos o guá, burato no que había que metelas. Faciamos circuítos na terra para xogar ás chapas, que tuneábamos con recortes de fotos de ciclistas, motociclistas ou pilotos de coches. Xogabamos ao trompo, que estampabamos na terra cunha cordiña, moitas veces roubada na casa. Chegabamos á casa cos pantalóns rachados moitas veces, pero sucios sempre. De cando en vez, cravabamos algún ferro no corpo, froito daquel abandonado material. Golpes levabámolos todos os días, e as marcas na pel eran permanentes.

E aquí estamos. Vivos, fortes, resilientes, preparados para da dureza da vida humana, con imaxinación para superar os obstáculos que nos poñan. Agora os pais acolchan aos fillos. Non os deixan ir sós ao parque, están pendentes das súas caídas —se non están mirando o móbil—, protéxenos de calquera nimiedade. Reclaman que o concello teña randeeiras impolutas, pavimentos de cortiza, letreiros que avisan dos riscos, valados arredor para que non fuxan.

Os rapaces están acolchados, sen risco ningún. Non quero imaxinar a sociedade do futuro, no que as pequenas trabas serán barreiras para eles. Precisarán dos pais ata que morran, incluso para utilizalos como escravos coidando dos seus fillos (ou cans).

---

---