Tempo de advento. Tempo litúrxico de preparación
22 dic 2024 . Actualizado a las 05:00 h.Tempo de advento. Tempo litúrxico de preparación para o Nadal. A palabra deriva da voz latina adventus, que significa «chegada». Isto é: imos pola cuarta semana, a última, da preparación para a chegada do fillo de Deus á terra, acontecemento que tivo lugar nun pesebre da pequena cidade de Belén (Palestina), entre a palla e os animais. O bruído da vaca antes de que se abra a porta da corte e a luz inunde o espazo que ocupou a escuridade desde que a noite caera sobre as casas. Un relampo iluminou o camiño. Sobrecollidos, un par de ollos embruxados miran para máis aló da cancela. No exterior, unha calma beatífica domina nas estreitas calellas da vila.
Meses antes, nunha pobre localidade da afastada Galilea, onde recibira temerosa o anuncio do seu inesperado embarazo, destacaba a enteireza e a serenidade dunha muller que leva dentro do seu ventre un prodixio: a flor do inefable. O seu home, carpinteiro de oficio, cando o descubriu, contempla desconfiado a curtida pel das súas mans, coas que un instante despois refrega os ollos. Non daba crédito ao milagre: o invisible estaba devindo visible, o cal agora xa albisca na penumbra do cuberto. Mais recuperou a fe cando o espírito baixou e suavemente penetrou na súa alma, e entón comprendeu o misterio, o enigma que el tiña que custodiar. E logo dun instante de silencio, musitou unhas desculpas cara ao aire luminoso da mañá.
Crepúsculo de la. Ceo encarnado cara ao oeste. Facía frío na caída da tarde. Ao arredor dunha fogueira quentábanse os pastores. Eles eran amigos do firmamento aberto e da intemperie. Sempre habitaban nas montañas, ou nas aforas das cidades. Coñecían os nomes de case todas as estrelas. No agreste atardecer sen cantos de paxaros, albiscaron unha nova, refulxía máis intensamente que as demais. E foi entón cando escoitaron unha voz que docemente lles dicía: «Permitide que o meu resplandor penetre nas vosas noites e nos vosos días. Pastores, vós que sodes calados, discretos, revélovos que nos vosos rostros están debuxados os mapas do terreal, de todo o que é mortal. Agora son a estrela que guía os vosos pasos e coida dos vosos rabaños».
Limpo crepúsculo. Sen nubes no aire. A voz anxelical volveu soar suavemente: «Recordade que o Deus que retumbaba no trono e no lóstrego e que arestora está devindo benigno e compasivo, fíxose carne humana coma vós. Tende en conta que eses reis que visitarán ao Neno, sendo grandes, son humildes coma vós. E traen regalos para depositalos aos pés do berce de palla e vimbios. Mais todo iso, todo o ornamental e valiosos que son os presentes, nada é comparado coa alegría que respira o pesebre, onde a nova criatura dorme».
Cando a noticia de que tres reis de afastadas terras chegaron a Belén en dromedarios cargados con riquísimos regalos para axeonllarse diante do recentemente nacido, entón Herodes, o monarca de Israel, corroído polo medo de que lle puidese arrebatar o trono, decretou unha cruel e insensata cacería contra dos meniños de dous e menos anos.
Ceo turbio. Negras nubes cabalgan polo horizonte. Sanguento crepúsculo. Sobre unha borriquiña, ela e o seu fillo. O carpinteiro, coa cabeza tapada, sae de Belén tirando do pobre animal. Penetraron nunha senda de area rumbo do país dos faraóns. Logo dunha dura travesía, aínda latexaba o terror da matanza no aire da noite. Escoitábanse xemidos na escuridade. A mula gris tremía, e eles os dous non deixaban de mirar para atrás. Sentíanse en perigo. Só o Neno amosaba na súa ollada unha confianza plena. Un alto no camiño. Sentaron a descansar e ocorreu un inesperado suceso: a árbore baixo a que permanecían xuntos e calados, inclinouse sobre eles con reverencia e cortesía. Aló, naquel descoñecido lugar, repousaban os tres e parecíalles coma se estivesen vivindo un soño. Si. O soño do Nadal.