A veciña de Porto do Son faleceu aos 92 anos
21 dic 2024 . Actualizado a las 16:43 h.s veces a xente marcha a unha viaxe eterna sen facer ruído e cústanos afacernos á idea da súa non presenza.
Este xoves foise Rosa Ferrín Mariño, unha muller feita a si mesma, herdeira da sabedoría do mundo, ela que transitou pola universidade da vida con fachenda, elegancia e educación. Ten dito que lle houbera gustado estudar, pero iso agasallóullelo aos fillos logo de traballar longo tempo no bar de Celestino, no peirao sonense e apréndese tanto tralo mostrador dun bar,...
Ela era unha muller de carácter, de ter e dicir as cousas moi claras, afeccionada á calceta e ao ganchiño ten feito mudas para a cativada da súa casa e das amizades, notábase no punto miúdo, no debuxo, na cor; ela que era unha muller de tanta cor e de tanta luz, o agarimo que verquía na lá, no fío, mais outra das súas afeccións máis fondas era a da lectura. Cando chegamos a unha á vida da outra recoñecémonos pola ollada, porque hai quen te mira tan aló no fondo que non precisa máis que mergullar para saberse a salvo. E o tráfico de libros fíxose constante, un trasfego que antes facía xa co seu curmá, bibliotecario de profesión e vocación, e que fun herdar eu. Mais o mellor das lecturas era comentalas, sentar cun chocolate quentiño e escoitar a sentencia arredor dunha novela: «Este rapaz chegará lonxe, porque escribe que é unha delicia e documenta os acontecementos que... Non se che semella un pouco a Ken Follett?».
Así foi como chegou ela a sentar na súa mesa ao Pedriño de Rodrigo Costoya, paseou o monte Pindo coas ánimas de Pepe e Roquiño da man de María del Carmen Rey, e chorabamos de pensar como alguén podía marchar estando a un bico de distancia sabéndonos presas da escrita de Laura Rey en As mans da Terra. «E ti, cando me traes un teu?». E leveillos todos, porque compartía a ledicia dos partos literarios coma se fosen propios.
Nesas tardes de chocolates, galletas e mecos o curmán escritor afondaba na procura de historias por contar, acontecementos que puideran quedar nas marxes, esquecidos.
Rosa era muller independente, das de quedar os domingos coas amigas e tomar algo, falar de política —víñalle de familia— e da sociedade que nos tocou vivir. Crítica e adiantada ao seu tempo en milleiros de sentidos, dicía que dificilmente se pode ser obreira e de dereitas, que non se pode vivir de costas ás inxustizas e que xa era hora de que as mulleres puidésemos decidir sobre o noso.
Hoxe marcha e a tristeza sediméntase no padal mais quedan os recordos, a mans cheas.
Texto