A veces, a mente transpórtame corenta anos atrás cando viaxaba cos meus pais nun coche que adoitaba circular a setenta quilómetros por hora, no que íamos todos os da familia desfrutando das paisaxes que se podían ver dende as súas xanelas, que moitas veces ían baixadas porque non existía o climatizador e o aire fresco era necesario para soportar longas viaxes.
As pontes de pedra que cruzabamos tiñan peitorís de apenas sesenta centímetros de alto, polo que non eran barreiras para poder ver ao fondo, non chegaban á altura dos vidros. Ademais da velocidade, e máis atrás a carencia de radio e outros dispositivos, a familia comentaba diversos aspectos da paisaxe galega, que daquela non tiña eucaliptos.
Hoxe perdeuse todo ese encanto. Alén de ir pendentes da música e dos distintos dispositivos electrónicos que cada viaxeiro leva consigo, os peitorís de cemento son moito máis altos, e cando ven que teñen menos altura da que poden entender como perigosa os funcionarios de estradas, chántanlle enriba un tubo de aceiro que, curiosamente, coincide coa altura da vista dos pasaxeiros. Maldita varanda, que xunto cos eucaliptos, non nos permite atesourar as belezas da nosa paisaxe.
Fíxense cando crucen unha ponte de formigón. Néganlle a vista do horizonte, néganlle o desfrute e a avaliación do territorio. Con todo, poucos somos os que nos fixamos nestas parvadas morriñentas, a gran maioría dos que viaxan no coche van mirando dispositivos electrónicos ou van pensando chegar canto antes ao destino.
Aproveito a oportunidade para pedir «aos de estradas» que as humanicen.