A mesma liberdade é intuitiva. Niso descansa algo do sentido da beleza
01 abr 2025 . Actualizado a las 05:00 h.Veño de recibir novas e imaxes da obra última de Maralla. Agrádame persoalmente asistir aos resultados da súa evolución nunha liña da que falabamos acó hai xa anos. A da introspección co mar. Ben expresado así: co mar, canda o mar. Porque o mar non é só un pretexto artístico na práctica da nosa pintora barbanzá. O mar é cúmulo. O mar é medio. O mar é linguaxe. O mar é destino. Non só a paisaxe que envolveu e arrodea a súa traxectoria vital aló, na punta de Corrubedo. É a transformación permanente que flúe entre as diferenzas e lle dá sentido a ese devir. É o seu significado.
Falei do mar con Maralla. Dos mares que o tempo deposita nas praias do cabo. Do tempo que o océano trae en forma de vestixios. Do reloxo inaprensible da area. Do significado libre das cunchas. Ela reparte a conversa coas súas botellas, caixas, paxaros, vellos apuntamentos e bosquexos que agora mete entre eses depósitos da praia, co mesmo azo de liberdade que lle permite simultanear a clareza da idea total co caos do detalle. A idea sen a cal non podería existir a obra e o caos sen o cal non podería existir a emoción, a intuición.
A mesma liberdade é intuitiva. Niso descansa algo do sentido da beleza. A praia é unha abstracción do universo. O reconto incontable en que a física equipara as estrelas e o po. Ao que só podemos achegarnos por intuición.
Atopo en Maralla unha constante de traballo nestes vieiros. Ela adoita dicirme que a ten en agromos cíclicos. Mais eu creo que está no fondo verdadeiro da súa expresión. Mete na pintura a materia na que o acontecer se vai estratificando. Nesa pegada na que se foi esmiuzando e solidificando todo o pensable. Recordo unhas bolboretas cuncha, uns seres alados de nácara a voar por entre os recullos dese mar fantasiado. Dese mar no que o ánimo se reconstitúe en oucas, transparencias, areas e gurgullas cromáticas. Calquera que estivese algunha vez enriba dunha poza beirega, no Pozo da mina, diante da Ferratimóns ou debaixo do Outeiro dos Corvos, entenderá.
Debuxo, encadre, fondo, perspectiva, textura, proporción, liña, cor, punto de vista, harmonía, atmosfera, iluminación, composición, movemento, mancha, paleta, empaste, forma, todo canto atinxe ao oficio xa nolo amosou Maralla naquela súa primeira, particular e inesquecible galería-establecemento (aínda vixente, por certo), en Balieiros (Corrubedo). Agora, neste seu vieiro mariño, ofrécenos a espiritualidade da arte, a muda libre do acto creativo, a súa conexión co espírito libre que o mar inspira.
Maralla expón actualmente na colectiva do Centro Cultura Lustres Rivas, de Ribeira. Faino con outra faceta. Pero comparte comigo as diferentes nas que anda a traballar. Como esta súa introspección co mar. Quizais se albisque no horizonte unha sensacional monográfica en prol dela.
Introspección co mar, nun cadro de Maralla, no Lustres Rivas