O aire polar detesta as criaturas que sofren e que o falan en voz baixa
30 mar 2025 . Actualizado a las 05:00 h.fica quieta, miña rula. Deixa que te abrigue a penumbra, antes de que chegue a noite e nos envolva co seu negro manto. Fica calada. Deixa, cariño, que descenda a sombra do teito, antes de que os espectros dos nosos náufragos saian dos armarios e se poñan a fumar marijuana ao redor da cama e nos coloquen coa fumareda que levanten. Deixa que pasen lentamente as horas destas turbulentas noites, nas que conxuramos o pánico e a soidade pronunciando os nomes, coma se fosen as doas dun rosario, dos nosos mortos afogados no mes de novembro aló fóra, no mar aberto e iracundo, máis aló das illas deshabitadas. Aló onde non alcanzan os cantos dos nosos salmos, os que rezamos ao ritmo dun vento que empurra os nosos navíos sen mastros…
Uf! Uf! Soñas. Uf! As chagas retornan na escuridade e sempre conversan a soas. Coma un vello can de palleiro, vagabundeas polas aforas, polos lindeiros dos bosques durante o día, un día luminoso e claro coma o deste domingo do mes tres: o carro desfeito dos campos por detrás do Rexidor, por unha das entradas ou saídas dese labirinto de calellas da Boliña. Aínda os ollos do frío nordeste invernal miran para as ramas dos bidueiros: prateada pel que brilla na solleira media tarde: unha visión que non se deixa ver.
Un vento afiado coma faca de Albacete afeita a peluxe das novas follas dos salgueiros. Estas musitan recias palabras nun dialecto pobre e ignorado. O aire polar detesta as criaturas que sofren e que o falan en voz baixa: recoñece que estes repudiables seres caen do lado das aforas, das aldeas, dos lugares atrasados, e que por iso son soberanos. E parafrasean esta pregaria: nós viñemos dos páramos do fondo interior, por iso sabemos que eran e aínda o seguen sendo máis perigosos os cornos da fe cega (dos fanáticos) que os crocodilos do río Nilo, por onde navegan libremente falúas sen velas nas altas e negras noites da tribo dos nubios.
Primeiro sábado de marzo. Empeza a claudicar a fría tarde. Desde a corredoira do Souto, antes de descender á rede de calellas da Boliña, nun pequeno campiño lambido polas ovellas, mentres o sol se agocha trala montaña, unhas matas de narcisos locen as súas flores amarelas, coma lustrosas pinceladas, sobre o verde lenzo. Despois na suave aproximación do anoitecer, refulxen os tellados baixo a luz da lúa chea. Insistentes e doridos miaños de gatos óense pola empinada costa do Volante. Escóitase o escuro latexo dos minutos entre o estrondo da auga desbocada pola Barreira abaixo. Óese a voz do inverno, agonizante voz dunha estación que perdeu a súa crueza e rudeza, e deveu «amable» para os nosos vellos ósos.
Luminosa tarde de domingo. Seguindo o curso do río Breiro entramos de novo no labirinto de calellas da Boliña. Desde o campo de Rebelar até o Rexidor. Dubidas. Tomas un vieiro que discorre entre mimosas e conduce até o monte Pedrouso. Camiñas por debaixo da ladeira do camposanto. Despois de cruzar a estrada do cemiterio, accedes ao bosque de sobre Trebonzos (ou Trevonzos, como prefería o señor Borobó?). Máis tarde, logo de atravesar as Revoltiñas, atopas calada e muda a fonte de Loncres. Andas sobre as pegadas dos vosos devanceiros. Aínda que invisibles, percíbelos coma racús recalados na baía entre o neboeiro: un reencontro vivido coma un instante impregnado de fracasos e melancolía.
Na senda cara aos Catro Camiños, sentes sobre ti o delicado roce do sombrío nos ombreiros. E foi nese momento cando lembraches a Joseph Brodsky, un poeta ruso exiliado en Brooklin, cando dicía algo coma isto: «A maldade só existe para ser derrotada. Culpáronme de todo, agás da dureza do clima» das estepas. No medio do rochoso silencio do bosque, unha doce voz pregúntache: De que lado queda a maldade entre os cascallos e cadáveres de Gaza, do de Israel ou da banda dos palestinos? Que Deus nos perdoe!, respondes.