Non sei a vós, compañeiros, se vos ten pasado, pero a un sempre o acompañou a sensación, mesmo aínda agora de vello, de que case sempre estivo no lugar equivocado e na hora menos oportuna. E cando estaba pensando nisto, abriuse a espita da memoria e apareceuche diante dos ollos un afastado mediodía cando saías do grupo escolar Martín Gómez de Boiro e dirixíaste á casa para comer. Mais aínda quedaba un bo treito para chegar ao Souto e a fame apertaba.
Enfilabas cara á costa de terra do recentemente estreado edificio da Caixa de Aforros. O lugar equivocado: pola pendente que descendía pola beira da Fonte dos Feltros baixaba un taciturno home vestido cunha sotana negra e un gorro na cabeza da mesma cor. Chamoute. Non obedeciches. Co teu monllo de tebeos debaixo do brazo, fuxiches por entre as brañas pola pasantía que bordeaba a alta muralla da horta de don Gonzalo. Despois de cruzar a canle do río Breiro, paraches na explanada de Rebelar.
Coa túa atrevida acción salvaches da «queima» o teu feixe de contos nos que tiñas empregado todos os teus aforriños. Mais presentías que non te ías librar da presenza da negra sombra sen pagar unha peaxe. Esqueciches o asunto até que chegou a hora de entrar na escola pola tarde. Alí agardaba o mestre na compaña do home que vestía co color dos corvos. Diante da aula acusouche de desobediencia, de que escaparas cos tebeos. O temeroso mestre arreouche un bo par de lapotes diante de todos os compañeiros. Isto foi o que máis doeu.
E todo isto foi por pasar polo lugar equivocado na hora menos conveniente. Pero de súpeto lembraches que non fora esa a única vez que che tiña ocorrido na túa anónima existencia. E entón baixou a pantalla da túa memoria e xurdiu diante da túa ollada outra escena semellante: era a mañá dunha lonxana primavera na antiga Facultade de Ciencias, sita na entrada da Residencia Universitaria de Santiago. Naquela xornada un numeroso grupo de estudantes acordou penalizar o bedel da institución, un home fornido coma un armario que estaba no vestíbulo do edificio e ao que acusaban de ser confidente da policía. Este, para defenderse do acoso, desenroscou a capucha dunha das longas bombonas de osíxeno que estaban ao lado da súa pequena oficina. Fíxoa vibrar no aire e os envalentonados alumnos perderon o suposto valor e recuaron á vez que abriron un claro no medio do espazo de entrada á facultade.
Ti, que te opoñías a tal acción, estabas na sombra. Acurrunchado nun recuncho, ao lado dunha das dúas portas de acceso ao amplo e longo corredor por onde se accedía ás aulas. Observabas. Entón, outro pobre diaño coma ti, empurroute e quedaches ao descuberto diante do bedel. Revolvícheste contra do que te empurrou. El librouse, pero sobre ti caeu un castigo en forma de multa por alteración da orde pública. Ti, que non aprobabas aquel acto de covardía, que non aceptabas de ningunha das maneiras que se lle pegase a un ser humano e menos cando era un contra unha panda de caniches rabiosos, caíches nunha cova sombría ateigada de xestas sen flor, un fondo desgusto que che conduciu a unha depresión inesquecible. E todo iso ocorrera por estar no lugar equivocado a unha hora «desafortunada».
E logo daquel acto protagonizado por unha turba de «acojonados», pensamos que tardamos moito tempo, talvez demasiado, en comprender a causa pola que nos demoramos tanto entre as xestas e nos deixamos enredar nas silveiras que bordeaban as beiras dos camiños que frecuentabamos. Só o entendemos cando fomos capaces de considerar o tempo non como un gasto inútil, senón coma un berro que quería saír á luz, un berro da liberdade de poder equivocarnos. Só era iso. Sen máis: paramos cando nos decatamos de que queriamos ser libres de trabucarnos.