Na véspera de Noitevella, Camilo da Costiña e o seu compadre Antonio Comeúntos celebraban a vinda do Aninovo e á vez despedíanse do presente. Estaban na taberna de Elisa a Rouca, no lugar de Reconco, en Vilacoba de Lousame. Era media tarde e só eles os dous estaban na baiuca. Cada un amarrado a cada punta do mostrador. Tiñan diante deles cadanseu picholo de viño tinto da comarca do Barbanza-Sar. Xa se atopaban un pouco achispados. De súpeto, Camilo dixo: «O día de Reis penso botar o Antonsiño ao pote». Dende o cornecho de en fronte, replicoulle o Comeúntos: «Vas botar o carallo e maila cona». Logo houbo un tenso e longo silencio.
Despois de que Elisa, Elisabeth como lle chamaba o Comeúntos, lles servira outros cadanseus picholos de tinto, o da Costiña volveu repetir: «Para o día de Reis vou botar o Antonsiño ao pote». E dende a outra punta volveu respostar o Comeúntos: «Vas botar o carallo e maila cona». E media hora máis tarde volveron repetir a mesma ladaíña. E logo mantivéronse calados unha media hora. Mais despois reincidiron na repetición da mesma frase. E así estiveron coa súa teima até que a noite se deitou sobre a aldea. Entón decidiron marchar. Coma dous amigos que nunca teñen présa en separarse, enfilaron dando chimpos cada un para a súa casa.
Cando Camilo entrou na súa morada, a súa dona estaba perolando na cociña. E Maricarme da Abelleira mirouno e comentou en voz alta: «Vés bo, lambón!». Calou e foise sentar fronte da lareira mirando como baixaban e subían as chamas do lume, arriba-abaixo, arriba-abaixo, até que ficou durmido. Cando a cea estivo lista, Maricarme espertouno. Despois sentaron na mesa e puxéronse a falar antes de manducar. Maricarme contoulle que viñera o seu netiño Pepito da Meda cos dous bisnetiños, Sito e Ito. E comentoulle que os cativos non andaban contentos, que os atopou moi excitados. E que marcharan axiña, pois non estaban para «agardar por ti». «Non me estraña», apostilou Camilo. «E logo por que o dis?», inquiriu a muller.
Despois dunha curta pausa, Camiliño, como lle chamaba ela, explicouse: «Segundo me contaron na rúa, sei que veu a túa exnora. Levaba sete ou oito anos fóra, aló na Colombia. E agora regresou. Mais isto non é a grande novidade. A sorpresa é que trouxo con ela dous churumbeis morenochos, dunha idade semellante á dos nosos bisnetiños, e que veñen ser medio irmáns do noso Pepito. As malas linguas, que sempre has hai, din que Sitiño e Itiño fartáronse de chorar cando os viron montados nas súas bicicletas. Os pobres raparigos, segundo me contaron, non puideron durmir esa noite. E aproveitaron a escuridade para saír das camas e agochar as bicicletas e os demais xoguetes no capoeiro das galiñas. Seica os pobres dos cativiños teñen moito medo a que cando a súa avoa marche cos morenochos, lles leve todo con eles».
Coma sempre andaba argallando contos, non sabía Maricarme se crerlle ou non ao seu marido. Podía ser certa ou non a historia que lle relatou. Mais fose como fose, o seguro era que ao outro día, cando se ergueu da cama, lembrou que soñara cos dous morenochos e que tamén cando marcharan para ese país tan afastado da nosa terra, desapareceran as bicicletas e case a meirande parte dos xoguetes dos bisnetiños. E deixou de soñar cando escoitou como carpían os dous nenos no seu terrible pesadelo. Despois dun tempo descansando deitada na cama, chamou polo seu Camilo e preguntoulle se xa se fora a súa exnora cos dous nenos morenos. Camilo, cun sorriso entre os beizos, respostoulle que averiguaría a verdade ao mediodía na taberna. E cando volveu para xantar, comentoulle a Maricarme que un veciño de Pepiño da Meda lle dixera que partiran pola mañá cedo e Sitiño e Itiño saíran despedilos e desde a porta da casa berráranlles: «Ídevos, ídevos. E non volvades máis, porque aquí non vos queremos».