Varios vellos están sentados na taberna tomando un chiquito. Un deles, ao que nomean como Moncho o Grilo, leva a voz cantante. Os demais esmendréllanse de risa. Escoito atentamente. O Grilo conta: «Pepe o Mentireiro chegou á nosa aldea cando aínda era un mozo. Era de Belles de Arriba e casou con Jesusa, a da casa do Xin, que era cuñada de meu irmán Ricardo, o que quedou na casa da tía María, para onde levou a muller, Tareixa. A miña cuñada érache unha muller bastante anchota de cadeiras, todo o contrario que a nosa tía, unha vella fraca e seca coma un caneu. Pero ademais disto Teresita, como a chamabamos na aldea, érache unha muller bromista e gústaballe moito falar, contar contos.
Xunto cunha tropa de mulleres da nosa zona, ela andaba a traballar no monte, a limpar e a replantar piñeiros e eucaliptos. Con elas tamén a miña muller, Deus a teña na gloria, que se partía de risa coa nosa cuñada cando se puñan a comer todas xuntas. A miña Rosiña, cando chegaba á casa, relatábame todas as historias. Así foi como souben o das braghas da tía María. Como, como foi iso?, preguntáronlle os outros. E Moncho continuou: Unha vez meu irmán e a súa dona convenceron á vella para ir ao notario e facer o testamento. E así foi. Un venres pola mañá dirixíronse á parada do Ideal, que non quedaba moi lonxe da casa, para desprazarse ata Noia.
Cando chegou o autobús, a tía María non era capaz de subir os chanzos porque tiña as braghas nos nortellos e non podía levantar as pernas. Entón a vella enfurruñouse e tirounas na silveira da berma e despois si puido escalar ao autocar diante da risa de todos os viaxeiros. A nosa cuñada dixo que -sabe ela se é verdade ou non-, as braghas lle quedaban un pouco frouxas, aínda que as amigas sinalaron que lle mandara poñer unhas sen ghomas. O peor de todo era que despois, cando a miña muller discutía comigo, sempre me chimpaba na cara que nós eramos tan pobres que non tiñamos nin para levar a vella con braghas ao notario.
Despois das risas, os compañeiros de tertulia pedíronlle a O Grilo que contase outro máis. Este non se fixo de rogar e empezou dicindo: «Noutra ocasión a cuñada contoulles ás compañeiras que a noite anterior lle acontecera un estraño suceso: ao parecer, estaban na cama durmindo cando o seu Ricardiño, como ela lle chamaba, espertou de súpeto berrando a gritos. Ai, que che pasa Ricardiño?, preguntoulle. E el respondeulle: non ves como sangro pola fronte? E como é iso? Da parede na que entestaba a cama colgaba un cadro cun debuxo de Xesús Cristo crucificado e caeulle na primeira liña da cachola. Entón ela, como vía que el seguía baixando á terra todo o santoral, rogoulle: Ai, Ricardiño, non sigas por Deus. Non te dás conta de que isto é cousa do outro mundo?! Nin do outro mundo nin Dios, espetoulle el. Colleu o cadro, abriu a fiestra e guindouno ao medio da horta.
Para rematar a desgraza, o meu irmán, engadiu Moncho O Grilo, ao día seguinte, cando estaba sentado debaixo do curral ao anoitecer, pasoulle por diante da casa un veciño de Loxo, que se chamaba Farruquiño de Alexos. Viña de limpar unha leira que tiña a pouca distancia da taberna da Luís o Peido. Farruco, que tiña sona de empipar bastante, cando o veu sentado diante da porta, adicoulle este cantar: «O cura que che casou debía de estar borracho, mira que preguntarche se a miña burra era femia ou macho». Borracho si que estás ti. Vaite de aí, enchedoiro!, despachouno Ricardiño.