Manuel Rivas reivindica a dignidade e a obra dun heroe do pobo falecido este 31 de marzo
03 abr 2020 . Actualizado a las 11:21 h.«Eu nacín en Corme,
Crieime na Coruña,
Casei en Noia,
Vivín no Gran Sol.
De onde son?
Son do mar máis que de sitio ningún!»
Esta breve autobiografía poética de Serafín Mourelle tivo un último verso, o epitafio do silencio mudo, na noite do pasado 31 de marzo no leito dun hospital coruñés. Neste tempo doente, non houbo despedida presencial. El que zafou de tantos golpes de mar, levou este golpe en terra. Mais deixou a herdanza dun heroe do pobo. O que George Orwell definiu moi ben: a dignidade ordinaria, cultivada día a día, sen desfalecer, mesmo cando naufragaban as utopías e as vangardas perdían o rumbo.
Agora foise, con 86 anos, como un navegante solitario, esa «alma a xeito de barca» da lenda céltica, mais deixou un ronsel de ardora, escintilante de vida. A compañeira de moitos anos, Concha, catro fillas e dous fillos, catro netos, un libro de poemas, Carapelas de sal e iodo, e outras cartografías íntimas, como as lembranzas de Cartas ao avó ou as descubertas da Xeografía xeral do Mar de Galiza. E deixou tamén o seu fío, ben cosido, na mellor das redes sociais: aquela que sincroniza as conciencias, o acordo secreto entre xeracións para rebelarse contra a inxustiza.
Nun dos seus poemas falaba da saudade polos mestres e as escolas que non tivo. «Unha escola con paredes pintadas e sen humidades». Seu pai loitara por ese soño republicano. O neno Serafín puido abrazalo por vez primeira aos sete anos, cando Alfonso Mourelle saíu enfermo do penal. Aos catorce anos, Serafín xa estaba embarcado de cho. «Home ceibe, ti sempre amarás o mar!», dixo Baudelaire. Mourelle era da estirpe dos ceibes. Traballaba arreo, mais nunca deixou de estudar e aprender. Como patrón de pesca, foi un histórico do Gran Sol. Competían por el os armadores. Tiña a calidade e a ollada de vedoiro, de «ver» os fondos mariños. En realidade, un teimoso cartógrafo:
«Gastei aparellos a eito
E ao final atopei os carreiros do mar...»
Mais a condición de patrón non o separou da xente senón que o fixo máis comprometido. Foi un dos fundadores do Economato para Mariñeiros, unha verdadeira illa de axuda mutua onde non se permitía a usura. E foi quen de organizar a primeira folga da flota do Gran Sol. A liberdade da radiofonía do mar que abraiou aos poderes «terrícolas» do Muro. O oeste de Irlanda foi para el como un segundo país. Unha das súas escritas máis sentidas foi a que dedicou anos despois a unha moza chamada Bernabé: «Ata sempre, ruliña. Imaxino que todos estivemos máis ou menos namorados de ti».
Xa xubilado, o mellor xeito de encontrar a Serafín Mourelle era ir a unha manifestación por unha causa xusta ou a un recital de poesía. E alí estaba, incansábel, polémico, fraterno. Dicía ao marchar: «Sempre a barlovento!». Que ben capeou o temporal, Serafín Mourelle!