Como lle pasa a moita xente, outono é a miña estación preferida de todo o ano, tanto polo cromático coma polo gastronómico. Andamos todos pendentes de cando aparecen os primeiros cogomelos, eses seres non só un tanto enigmáticos e sobre todo caprichosos, que teñen as súas propias regras e que nunca daremos descifrado de todo: cando, onde, por que aparecen. Podes ter tendencias, pero non fórmulas. Magnífico.
Pero o máis divertido do asunto dos cogomelos son os humanos que os van coller. Se lles apetece, fagan esta proba. Se van vostedes no coche e se cruzan co típico grupiño que está saíndo do bosque, proben a mirar descaradamente á cesta do que leva os cogomelos. Van ver que a súa reacción instintiva vai ser agachar o contido. Por que a xente que reacciona así pode dar lugar a fantásticas especulacións.
No fondo teremos medo de facer algo ilegal? É unha reacción instintiva para agachar o lugar do tesouro? Teñen medo de que sexas un axente da Garda Civil e leves máis de dous quilos? Non o sei, pero paréceme marabilloso que nos disfracemos de cazadores de tesouros.
Estes días falaba cun afeccionado que afirmaba que o alto da serra do Barbanza está xa esquilmado por tanto buscador de níscaros. «Eu teño outro lugar», afirmou enigmático. «E onde?», pregunteille. Indicoume borrosamente unha parroquia do Porto do Son. «Ah, xa sei onde dis», contestei entusiasta. «Pasei por alí onte e collín moitísimos», mentinlle. Miroume intrigado, pero cazado na contradición do seu propio misterio. Separámonos os dous cheos de intriga.