Deben andar estes días os nosos estudantes enfaenados cos seus exames finais. O resultado de todo un curso cargado de paróns chega ó seu fin e non se sabe se puideron dar toda a materia que lles correspondía. Non quedemos co vaso a medio encher. O aprendido queda, e o que ficou nas reviravoltas do coronavirus nalgún momento ha de emerxer para ser recuperado aínda que sexa a destempo. Que ninguén desespere e evitemos esa propensión a pensar mal que nos invade nos momentos de incerteza.
Lembrábamos este xoves certo exame de debuxo tecnolóxico do amigo Xulio nos seus anos de estudante. Levaban todo o trimestre practicando uns exercicios con complicados cálculos, e cando chegou o exame todo invitaba a usar fórmulas elementais para acadar o resultado evitando aqueles arrevesados procesos que estiveran preparando durante tres meses, co que, crendo a cousa demasiado simple ninguén se atreveu a resolvelo. Logo, cando o profesor lles amosou a solución, un dos compañeiros díxolles que iso era de primeiro, ó que aquel lle respondeu que na vida real, cando se enfronte a un problema, ninguén lle vai dicir se é de primeiro ou de sétimo, terá que resolvelo botando man de todo o aprendido ó largo dos anos. Esa é a primeira lección: o máis simple tamén é importante, e nada se debe dar por perdido ou inútil.
E sobre esa propensión a pensar mal, Xulio tamén lembrou o coñecido conto daquel paisano que nunha noite e nunha estrada solitaria pincha unha roda e encóntrase sen o gato pneumático para levantar o coche e substituíla pola de reposto. Desesperado, decidido a ficar alí toda a noite, decátase dunha luz no alto dun outeiro e aló se dirixe pensando para si en como chamar a esas horas á unha casa solitaria, onde tanto pode haber uns velliños mortos de medo como uns mozos armados contra o intruso. Vaise facendo á idea de que aló o agarda o receo de quen sexa que lle abra a tan intempestivas horas e en lugar tan solitario. Realmente é el, o condutor, quen se pon no lugar dos moradores daquela casa e é el quen acumula a desconfianza que lle achaca a aqueles, embargado polo medo que el mesmo sentiría se fose o caso; barruntando para si como fará para presentarse, se pagará a pena subir ata aló para enfrontar o posible cabreo de quen sexa dándolle un non rotundo, tomándoo, seguramente, por un delincuente ou incluso apurrándolle os cans para facelo saír por patas.
Certamente, non hai que dar nada por perdido, pero o medo e moi traidor. Cando lle andamos a dar voltas, as cousas máis simples enrédanse tanto que nos evitan enfrontar calquera obstáculo con claridade. E se ben non hai que andar como arroutados, tampouco habemos converter en problema irresoluto o propio medo, as dúbidas, desconfianzas ou, incluso, a nosa propia covardía.
Así foi con este accidentado do conto, quen, canso de discutir consigo mesmo as posibles respostas e preguntas, a suspicacia real ou imaxinaria, cando chegou á porta da casa e viu no medio da noite ó paisano bañado pola luz do lintel con cara de sono preguntándolle que pasaba, respóndelle: «Sabe que lle digo, que non necesito o seu gato para nada».
E marchou.