«Agoniza abril entre chuvascos fríos e sol e refoladas dun vento suave»
08 may 2022 . Actualizado a las 20:21 h.Agoniza abril entre chuvascos fríos e sol e refoladas dun vento suave. Desde a capela do Santo Sanmartiño avanzas por un tramo do Camiño de Barbanza-Santiago. A Orixe. Case desde o alto de Trebonzos, descendes por un sendeiro entre muros de pedra recubertos dun musgo verde e brando e rodeados de árbores poboadas de liques. Chégante até os ouvidos murmurios dun humilde regato. Logo de pasar por diante do cruceiro, dos que chaman de Loreto, de Cubeliño, entras nun camiño de terra que conduce a Reboredo. E antes de arribar a ese lugar, paras á beira dunha horta que ten unha casa antiga de pedra, e outra de edificación nova.
Entón apousentas nun cachopo rodeado de leña. E recordas que da casa de granito saíu fai moitos anos a túa avoa Estrella. Non a lembras. Eras moi neno cando ela vos deixou definitivamente. E logo sentes que ao teu carón atópase sentada a túa infancia. E os dous experimentades como avanza o crepúsculo case imperceptibelmente entre as árbores. E ao cabo faise visíbel para ambos o invisíbel: o froito obsceno da súa proximidade: estelas de luz reflectíndose entre as follas, ramas e troncos. E fálaslle á túa infancia: «Xa falta pouco para que veñan as sombras. A estas horas, as súas criaturas empezan a prepararse para a festa. Cando vexan asomar o bordo prateado da noite, sairán a xogar á ruleta rusa: cazar ou ser cazadas».
Un pouco despois rememoraches as escenas vividas cando erades nenos debaixo do freixo solitario que se erguía nos Laguchos. E case ao mesmo tempo, falouche a túa infancia moi quedamente: «Eramos aínda uns rapaciños cando aprendemos a ler a prosa do medo. E tamén cando escoitamos as primeiras audicións de terror espectral que interpretaban esas criaturas nocturnas, que, segundo tiñamos escoitado, formaban unha lexión que operaba sementando o pánico naquelas húmidas rexións».
Entraches máis tarde, aínda que lentamente, na fronteira de dous territorios contrapostos: o do soño e o da vixilia. E nese instante xurdiu diante dos teus ollos unha escena dos vosos días infantís. Ou talvez soñabas cun relato de Cunqueiro. O certo é que, coma moitas tardes de verán, estabades xuntos no pequeno peirao do Bodión. Sentados no dique e mirando cara á punta do Capitán. A altura dese cabo de rochas xa navegaba a nao de tres mastros e coas velas despregadas que, facía uns poucos minutos, tiña partido cara á bocana da ría. Ao mando da nave ía Sinbad. Era esta a derradeira travesía do vello mariñeiro da nosa aldea, que aspiraba, logo de sortear os baixos da longa e perigosa costa de Portugal, fondear na enseada de Guinea para encher as adegas de especias e unhas plantas moi milagrosas que curaban os catarros e gripes sen necesidade de ver ao médico. Se Sinbad regresaba con éxito da campaña, entón dedicaríase a vivir unha dourada xubilación e a axexar á viúva e veciña, da que estaba namorado.
Moitos foron os mariñeiros de toda a nosa contorna os que se apuntaron para acompañar o admirado Sinbad no seu último periplo interoceánico. E mesmo da nosa aldea se inscribiron varios animais e incluso os cegos, —viven sempre os cegos na escuridade total?— que contaron co beneplácito do noso afamado capitán para que se sumasen á súa aventura.
E nós, apreciados compañeiros, nós fomos os únicos que non nos apuntamos. Nin sequera barallamos a posibilidade de formar parte da tripulación e navegar ás ordes do piloto máis brillante e de maior pericia, non xa da nosa comunidade, senón de toda a ría de Arousa e Portugal.
Nós ficamos en terra, dicindo adeus cos nosos panos da man cheos de mocos e de bágoas. Nós quedamos sós, na compaña dos cans de máis idade da aldea. Ficamos no peirao os que nos mareabamos, os que nin tiñamos madeira de mariñeiros, nin de heroes. O noso, meus caros amigos, sempre foi quedar na retagarda para coidar das mulleres, dos vellos e dos animais. E entón espertaches: as bagullas esvarábanche polas enrugas das túas meixelas.