«Era dos que deixaban pegada: intuitivo, incisivo, divertido, cariñoso, ocorrente»
03 may 2024 . Actualizado a las 10:14 h.Como profesor teño a inmensa sorte e privilexio de que a miña profesión sexa coincidente coa devoción, por iso sempre me sinto un pouco responsable da influencia que a miña docencia poida ter no acontecer futuro dos meus alumnos: os seus triunfos alégranme como propios e os seus fracasos maltratan o meu ánimo. Sen pretender pecar de irreverente, todos eles deixan en min certo desvelo paternal. Onte, aciago día no que Manuel Cortizo Martínez (Aguiño, 1978) nos deixaba prematura e inxustamente, unha fonda tristeza me empapa como a chuvia do sur: espesa, densa e implacable.
Coñecino xa de moi neno naquela familia que eramos na Academia Tonucci. Con idéntica présa coa que sobe un grolo de traidor pacharán, rapidamente e sen darnos conta, tomámoslle cariño. Un aprecio mutuo que non esmoreceu co tempo. Manuel era un daqueles alumnos que deixan pegada: intuitivo, incisivo, divertido, cariñoso, ocorrente e dono dunha pinga de divertida e infantil chulería que facía que a súa presenza alegrase sempre a nosa xornada. Con Manuel continuamente había actividade e conversa. Fascinados pola súa narrativa, podiamos empregar máis tempo oíndo o entretido das súas triviais aventuras que dando clase. Posuía o intelixente don de converter calquera nimia ocorrencia en entretida secuencia. Raramente pasaba desapercibido, e a súa resolta personalidade deixaba sempre unha marcada impronta, mesmo cando te enfurruñaba porque Manuel, como todos os grandes, estaba formado de arestas e convexidades regadas cunha especial luminosidade. Chegado un a certas estacións é liberador esquecer complexos e falar cos verbos precisos: a Manuel amámolo e con fartura; non cabía outra.
Como a súa pequena filla, eu tamén perdín o meu pai sendo moi novo. Tanto, que hoxe os poucos recordos directos que conservo del quedan mesturados nun relato con sabor a sepia, ben intencionado e case haxiográfico, pero pouco obxectivo, que me transmitiron a familia e os achegados. Non obstante, sempre tiven a carencia de poder completar o guión da súa memoria con datos externos e obxectivos, que ninguén me ofreceu. Por iso escribo estas palabras con modestia, respecto e auténtica obxectividade por se algún día, sendo adulta, a súa idolatrada filla Nora necesitase completar o recordo do seu pai coa vision de alguén externo e imparcial. Que non che quede ni a máis pálida sombra de dúbida, Nora: o teu pai era do club dos bos, dos grandes e dos imprescindibles.
Descansa en paz prezado Manuel, formas parte inquebrantable do noso percorrido emocional. Algo que a traidora Negra Sombra nunca logrará borrar. Sit tibi terra levis.