RADIOGRAFÍAS | O |
30 ene 2004 . Actualizado a las 06:00 h.RECORDO CANDO hai non hai moitos anos comezaron a aparecer os primeiros inmigrantes polas aldeas. Eu quedaba abraiado ao ver aqueles homes negros que traían uns maletíns cheos de reloxos, lanternas estrambóticas, chisqueiros e algún que outro condomio. Apenas falaban nada, só rían e ofrecían amabelmente os trebellos aos parroquianos na taberna. Aquelo era algo completamente exótico que nós só coñeciamos da televisión. Pouco tempo antes eu vira o primeiro home negro da miña vida. Fora na romaría de San Mateo, en Trazo, o inmigrante tiña o seu tenderete posto ao carón das rosquilleiras. Alí mostraba aos curiosos o seu bazar, mentres ensinaba uns dentes branquísimos que contrastaban coa escuridade da súa pel. A miña avoa, que tampouco vira antes moita xente de fóra do país, dicía con verdadeira mágoa: «Ai, que neghriño é, meu pobre». Co tempo, teño pensado no que pasaría polo maxín daqueles primeiros inmigrantes que chegaban. Hai ben pouco escoitei na radio a unha señora de Coristanco que contaba as súas experiencias de emigrante. Cando unha rapaza marchara para un pobo do norte de Francia. Traballaba na limpeza e non entendía nin papa de francés. Dicía que durante os primeiros meses sentira a soidade máis grande da súa vida. Cada tres ou catro días escribíalle unha carta á familia, pero non chegaba resposta. Un día foi vela un parente que tamén vivía en Francia e preguntoulle por que non se puxera en contacto cos seus. Ela explicoulle que mandara polo menos dúas ducias de cartas. Entón el preguntoulle onde botaba as cartas. A rapaza mostroulle o lugar: unha papeleira pública que ela confundía cunha caixa de correos.