Nas semanas que pasei no hospital coidando un familiar coñecín moita xente. Nos corredores fríos dos centros agóchanse demasiadas historias de dor. Unha delas foi a de Pedro. El leva anos agardando por un transplante de pulmón, a raíz dunha fibrose que fai que teña o tecido do órgano cicatrizado. Unha enfermidade que ten un prognóstico de 3 anos de vida a posteriori. Fumador incansable na mocidade e canario de nacemento, tivo que mudarse hai meses ao Chuac, un dos que fai este tipo de operación tan delicada. Imaxínense o que é estar só meses, tan lonxe da casa, sen a familia nin os amigos. Así é a vida de Pedro. O día que marchamos, regresaba a Canarias nun avión medicalizado ante a imposibilidade de realizar o transplante. Agardaba un novo destino, quizais en Córdoba.
Pedro, sempre que me paraba polos corredores intentando ter conversa con todos, dicíame que tiñas ganas de vivir. Precisaba unha segunda oportunidade para poder ter unha calidade de vida, porque unha bombona nun carriño e doce inhaladores non o eran. Oxalá pronto alguén lle agasalle unha nova posibilidade a Pedro. A el e a tantos que agardan unha chamada que moitas veces non chega a tempo.
Pedro conseguiu algo en min. Hai uns días, chegoume o carné de doador de órganos e tecidos. Lévoo sempre a carón da documentación da carteira. Cando a unidade de sangue está preto intento acudir, aínda que moitas veces as miñas veas son moi febles e non serven. O carné de doador é só testemuñal, o primeiro que hai que facer é comunicarllo a familia, aínda que o vexa premeditado ou de mal presaxio. A morte non é sempre preludio do fin. Ás veces, é o inicio dunha nova esperanza para quen vive na agonía.