Na nosa aldea houbo un tempo onde, das tres casas que hai, todas tiñan vacas. Animais enchidos, grosos, vacas do país. A Marela, a Borralla ou a Morena. Nomes que se repetían por antonomasia, ano tras ano. Nacementos de becerros onde todos os veciños se reunían a carón das cociñas facendo por veces de veterinarios e de narradores. Dende hai anos, só queda a nosa casa con gando. Nas voltas, foron pechando as facendas, o camión do matadoiro foise cargando demasiado axiña. O oficio de gandeiro está en desuso. Se a sociedade e os mercados non ponderan o esforzo e a dedicación que conleva esta profesión, están abocados á desaparición. Sen prezos xustos para o leite e a carne, a maioría deles están vendendo a súa materia prima por debaixo dos custes directos e indirectos. A ganancia e o rédito queda nos intermediarios. Sae máis barato comprarlle o leite aos franceses e os nosos gandeiros fartáronse das protestas que nunca chegaban a nada. Cousas do librecambismo económico e dos nosos gobernos que non son capaces de dar un golpe na mesa. Falando alto e claro, a nosa xente está traballando por paixón ao seu traballo.
Galicia deixará de ser pronto o país das vacas, como diría Rivas. Acabáronse xa na nosa aldea os días onde había máis vacas ca xente. Os veráns onde moscaban polos prados coa calor. As últimas horas da tarde onde se prendían cunha lazada para levalas para a corte. Agora, nin se senten bruar nos lugares. O silencio impera como mortalla. Nembargante, quen nos criamos con elas dende sempre, continuamos sentíndonos identificados con esa mirada profunda, calma e penetrante que tiñan as vacas das nosas casas. Forma parte de nós, é algo inexorablemente inherente á nosa identidade.