No estado de alarma, naqueles días onde estar na rúa despois das once era delito, fun á farmacia de garda. Os bares daquela estaban recollendo e todo parecía solitario. O farmacéutico de garda non atendía. Premín varias veces o timbre e non había resposta. Decidín deixar de saturar o botón e agardar.
Daquela, sentín un calafrío que me recorreu toda a espiña dorsal, coma cando sabes que alguén che observa aínda sen velo. Efectivamente, na parede do bar contiguo apoiábase un home fumando un cigarro, mirando cara min. Irracionalmente, sentín medo. O mesmo medo inxustificado que senten milleiros de mulleres camiñando soas. Aquel home unicamente me dixo se precisaba axuda, que o timbre estaba á miña dereita.Chameille directamente ao teléfono da botica e souben que estaba avariado o sistema. Antes de seren as once, aquel home de boas intencións do que eu desconfiara xa marchara.
Esta anécdota dá conta do medo e a desconfianza que sentimos as mulleres, intimidadas pola sociedade, teñamos ou non nun momento dado unha ameaza real. Como non sentir ese sentimento cando observamos violacións como a de Manresa, como a da Manada ou como a da nena de Igualada, á que deixaron hai días tirada, con aberrantes feridas propias dun libro de Sade.
Mulleres e nenas que sofren dous tipos de agresións: a física e a emocional, exercida polos poderes xudiciais. Que triste que como sociedade as etiquetemos como medusas, que lle preguntemos se mostraron oposición pechando as pernas ou non. Tolerando que se contraten detectives privados poñendo en xuízo público a vida despois da violación.
Como sociedade aínda non somos conscientes que lle estamos transferindo o escarnio que deberían sentir os verdugos ás propias vítimas.