A polémica de Rubiales parece unha metáfora do bico de Xudas a Xesús na última cea ou da foto de Greta Friedman sendo bicada á forza por un soldado eufórico no fin da guerra. O que pasou a ser a foto máis famosa da historia é o paradigma do caso que enche o telexornal: un bico forzado. O relato da historia ten un papel fundamental. Non importa só o feito, tamén como se narra. Ninguén debería diferir na opinión de que non se pode tocar un corpo alleo sen permiso. Tan sinxelo e tan difícil de entender aínda hoxe.
Nesta ecuación hai varios vórtices. Primeiro, un abuso de poder por parte dun home machista e repugnante en moitos aspectos profesionais e persoais. Segundo, un sentimento de empatía ao ver as mulleres unha identificación clarísima con situacións de abuso que se comenten en tantísimos ámbitos da nosa vida. Por último, o desexo de desviar o foco de atención de cousas que deberían ser noticia: o IPC, o aumento dos combustibles ou a situación política de inclemencia e inestabilidade. O caldo de cultivo ideal para cuñadismos e conversas na barra do bar sobre se estivo ben ou non o acto, o tratamento e a implicación mediática. E no medio dese clamor, unha moza que non pediu ser bicada, nin tocada. Aquela que, como tantas, non será recordada polos seus logros, senón por un home que lle arrebatou o protagonismo. Como recomendación, entren no perfil da xornalista Cristina Fallarás en Instagram. Vivencias en primeira persoa, fidedignas e desgarradoras. Ás veces, un pouco de realidade fai mudar o relato. Ou polo menos fai que exista difusión sobre o acoso sexual, que non sexan os silencios imperativos os que inunden as nosas mentes por vergoña e medo. Acabouse o tempo do silencio. Por Jenni, pola veciña do piso de arriba, por aquelas que saímos de festa e somos malas, por todas nós. Non máis. Acabouse.