Quere a casualidade que esta semana, xustamente esta, cúmprense cinco anos de que na corte nos nacera o último cucho, que por certo saíra bonito e botou case un ano coa nai antes de vendelo. Non imaxinábamos que xa non habería máis, pero estas cousas dos modos tradicionais veñen como veñen: para algúns, hai 40 anos, e para outros, antonte, coma quen di.
O dos cinco anos seino non por apuntalo especialmente (só se anotaban na parte de atrás dos calendarios as datas das semillas para as vacas, para levar a conta), senón porque mo lembrou o Facebook niso que che sae cada día de recordos que ás veces, en especial se xa teñen máis de dez anos, son pequenos golpes no corazón. Así que aquel cuchiño, o derradeiro dunha longuísima estirpe deles ininterrompidos que tranquilamente suma varios centos de anos, aínda sobrevive nunha pequena pantalla que é a modernidade fronte aos tempos que se van. Mais aínda imos resistindo con elementos clave. Como as fabas, que estas augas raras de setembro obrigaron a arrincalas e mallalas e limpalas na eira cando se podía, a saltos.
Chegará o momento que non as haxa, pero aínda si. E se cadra algunha aplicación móbil, dentro de varios anos, tamén me lembrará como aquela muller á que xa lle quedan os 90 moi atrás era capaz, sempre, de erguer o cribo coas fabas e deixalas caer á velocidade exacta para coller esa brisa invisible que parece que vén dando voltas cara un e hai que atinar no momento xusto.
Escoitar o aire que non se ve nin fai ruído está só ao alcance de moi poucos, de moi poucas. Un de tantos misterios da volta da casa, como esas anduriñas que cada vez son máis e máis, que volven sempre por marzo a facer os niños en riba de onde naceu o último cucho.