Odomingo, camiñando pola beira do Anllóns en Gabenlle (A Laracha), atopei na parte de abaixo dun abeneiro un par de letras gravadas no tronco. Imaxino que se trataría da iniciais de dúas persoas, ou dun nome e apelido, e se cadra nada máis que unha curiosidade sen sentido. ¡Moito facía que non vía tal cousa! Primeiro, porque aínda que as haxa ninguén vai por aí buscando letras nas árbores dos ríos. Se cadra os troiteiros, pero eles xa teñen abondo cara onde mirar. E segundo, porque a ver quen se preocupa agora de tal distracción. ¡A quen se lle ocorre, poñer un nome ou unha data cunha navalla! Nunha época nas que as redes sociais pescan moito máis que as tradicionais, os vellos entretementos xa pasaron á historia.
Pero, ollo, que non só é pola modernidade dos tempos. ¿Quen se atreve a coller unha navalla e poñerse a pelar un abeneiro ou un salgueiro ou un bidueiro? ¿E se fai falta permiso de Medio Ambiente? ¿E se che aparece un forestal? ¿E se vén un veciño que se diga ecoloxista e te denuncia? ¿E se insiste en que podes estar amolando o ecosistema? Sigamos con posibles problemas: ¿Quen che di que se es un chaval de 13 ou 14 anos non podes levar unha navalla no peto? ¿Ou se avisan aos pais?
Todas estas preguntas son irónicas, pero os que vemos de cerca as cousas que pasan cada día por aí non nos sorprenderíamos de que se producise algo así. Se alguén se alarma, é que nunca labrou na madeira. Eu, unha vez, no Freixo, coas vacas, deixara un abeneiro gordo case como a Pedra de Rosetta, todo inscrito. Fora por xullo, tras a herba seca. En marzo, ao ir a apañar a verde, xa non quedaba nada. Aínda me dura o desgusto.