Debaixo dos outros eucaliptos da toxeira do Batán. Sentado sobre a longa e escura laxe que, cuberta de mofo e liques, fai á vez de pontella para acceder aos terreos da agra de A Feosa, observa coma o río se precipita entre os cantos rodados que sosteñen o desnivel da canle, onde outrora se construíu un pequeno muro para desviar a corrente cara o muíño da Ramallosa, arestora «fóra de servizo», e non só iso, senón completamente rodeado e cuberto de silvas e maleza e cun bieiteiro en flor diante da que era a súa porta de entrada.
Co monótono son da auga de fondo, lembra que tiña pasado unha noite ateigada de sobresaltos. Que o seu soño estivera poboado de numerosos e variados soños polos que pululaban os máis pintorescos persoeiros, mesturados con algunhas escenas oníricas, interrompidas bruscamente por unha vexiga que o urxía a acudir ao cuarto de baño, a cuxo retrete chegou polos pelos.
Na mesma mañá, cando sobre o mediodía andaba pola pista de enriba da igrexa de Cures, camiñou con rumbo sur. E cando estivo á altura da pequena aldea de Enseño, baixou por entre as súas casas, pintadas de cores claros e brillantes, e despois atravesou por entre as de Pomar do Río. Un pouco máis tarde descendeu por un carreiro que discorre en paralelo ao regato que desemboca no Coroño, uns metros por debaixo da Ponte do Gamo. Entre saltóns eléctricos avanzou lentamente, para así prestar toda a súa atención ás fermosas bolboretas que danzaban diante do seu campo de visión, e que lle parecían criaturas transparentes, translúcidas, no pano branco do día. Mesmo se decatou da silueta dunha paxarela negra proxectada sobre unha laxe gris deitada na testa dunha leira de patacas, onde visualizou algúns escaravellos. E antes de alcanzar a Ponte do Gamo albiscou un escuadrón de estorniños, que, en perfecta formación, sobrevoaban o espazo aéreo da agra de Loxo de Arriba, en dirección oeste.
Xa polo serán, antes de cruzar Teaño, un numeroso conxunto de ovellas recentemente rapadas, para non abafar de calor no verán, rumiaban inquietantes pensamentos estomballadas nunha cuña de prado á carón dunha plantación de eucaliptos fronte dun viñedo que se estende en paralelo á veira da estrada. Na encrucillada de antes do regato de As Coviñas, escoitou o glo glo duns pavos que peteiraban no chan debaixo da parra dunha horta. Desde enriba do ribazo, un paisano explicáballe a outro, parado na pasantía para as fincas veciñas, que a noite pasada visitounos o teixugo e esnaquizoulles toda a colleita de chícharos.
Andou uns trescentos metros e parou diante das dúas bonitas casas labregas de pedra que hai nas Coviñas. Mirou para atrás. Veu unha muller camiñando de costas a el. E de súpeto saíu da súa memoria unha antiga fotografía en branco e negro: era súa nai. Andaba de costas cara as Bouciñas. Levaba sobre unha mulida na cabeza un cesto de vimbios agarrado cunha man. Dentro estaba un neno de pouco máis dun ano. Na outra man portaba unha legoña. Sería coma nestes días de xuño. Ía para sachar ou arrendar o millo. «Eses milleirais de outrora, altos e verde-escuros, que, cando os contemplabas baixo a luz crepuscular dos días de agosto, semellaban ter coma unha luz propia», pensou. E ao mesmo tempo, xa diante do espazo aberto do campo do Ordenario, o cal tiña bautizado coma Feitura Sonora, estaba escoitando o coro e os ecos dos cantos dos paxaros. Nese auditorio natural, rodeado de piñeirais, confluían as voces das aves que habitaban nas ladeiras dos montes, e as réplicas das que vivían nas árbores que se erguían nas marxes da canle do río, cuxo son facía de pano de fondo, como baixo monótono.