Lucía Aldao: «O éxito chega cando deixas de vivir da música desde a precariedade absoluta»

Lucía Aldao (A Coruña, 1982) chega hiperpuntual á cita no Jazz Café do Campo da Leña. Pide un refresco de mazá sen azucre e comeza a falar de Pava 3, o terceiro disco da banda que lidera a cantante e poeta underground.

—Nótase esa pegada literaria nas letras das súas cancións.

—Esfórzome por facer letras que amplifiquen o poder da música.

—Os títulos das súas cancións teñen personalidade propia.

—Flípame titular cancións. E Pava gústame que teña catro letras, dúas letras «a» e paréceme que está cargado de significado.

—Agora xa non se comparten nin os pitillos...

—Pois eu sigo pedindo pavas e deixando pavas, eh? Como acción vintage, seguramente [ri].

—Fala tanto desas colillas compartidas como de vostede....

—Fala do feito de estar unha tipa que pasa dos corenta anos montando unha banda con xente que tampouco ten vinte anos. Non sei se é esperanzador pero, polo menos, paréceme bonito que fagamos o que nos dea a gana.

—Todo un reto abrir camiño aí.

—Se xa as tipas o temos mais difícil para meternos no mundo da música... Non considero que chegue tarde, pero igual non cheguei antes porque para unha tipa é máis fastidiado. Ademais, son traballos que requiren moita exposición.

—Nas letras pasa iso tamén?

—Sendo escritora eu non publiquei ata os 36 anos, pero levo dende os 15 recitando e formando parte dos sistema literario galego.

—Traballa sen selo discográfico.

—Polo de agora si, yo me lo guiso yo me lo como. Teño un xeito de traballar que igual é peculiar pero, desde logo, é o que pode ser.

—Ten o premio Martín Códax e o NARF. Síntese recoñecida?

—É bonito, pero os premios non se traducen forzosamente en traballo. O recoñecemento grande é ver que, dentro dun tempo, eu sigo vivindo da música e que non vivo desde a precariedade absoluta. A iso si que o chamaría éxito.

—A súa música soa máis contundente que nunca.

—Porque agora hai unha banda e gravamos en directo. Facémolo por partes cos instrumentos, pero a música colle moita máis potencia. Nótase esa diferenza. Incluso ten esa cousa como máis sucia, máis de directo.

—Quedou satisfeita co disco?

—Estou encantada. Non é o mesmo currar unha persoa soa que facelo cunha banda e cuns músicos marabillosos e mellores persoas [conta con David Santos no baixo, Pablo Silva na guitarra e Analís na batería].

—Metéronlle máis tempo.

—Metemos máis xente, máis cartos e metemos todas esas cousas profesionais que fan que o disco soe o máis parecido a como ti queres soar.

—Por que os seus traballos chámanse igual que a banda?

—Pava é un proxecto musical que eu soltei en 2021 e que reunía unhas poucas cancións que comezara a facer e «a ver que onda», pero nin se levara ao directo nin nada. Despois saquei Pava 2 e, como houbo certa acollida, dixéronme que había que levalo ao directo, así que o ano pasado empecei a xirar coa banda. Como agora hai unha aposta forte por Pava —porque funciona ben e porque xa lle pillei o gusto a facer cancións—, houbo que separar o proxecto musical desa outra persoa (que son eu) que se dedica a moitísimas cousas, todas relacionadas coa creatividade e coa palabra. Levo máis de media vida nos escenarios.

—Ven do mundo da escritura.

—Si, aínda que sempre estiven metida na música. Está a Lucía Aldao escritora, a dos obradoiros, a das charlas, a da dramaturxia, a dos guións... E por outro lado, está Pava, que é un proxecto musical. Paréceme guay que o nome do proxecto pase a ser o nome da banda e que meu nome quede relacionado co que xa está relacionado. Para que non se fagociten un ó outro.

«Nos 90 non todos puidemos forrar as carpetas con quen queriamos»

O novo disco de Lucía Aldao, Pava 3 acompáñase dun merchandising moi especial: unha edición de 200 carpetas que inclúen un código de descarga dos temas do EP, as letras impresas en follas recendentes e un póster despregable coa portada. A elección destes obxectos opera como unha metáfora das carpetas que non se forraron e máis os pósteres que non se colgaron en tantas adolescencias noventeiras.

—Iso si que é vintage!

—Como non publico en físico, só en dixital, si que me mola que haxa algún obxecto artístico.

—Como fixo coa escultura da pava do primeiro disco.

—Efectivamente. Entón, dándolle á cabeza con David o baixista, caín na conta de que eu son tan noventeira... E recoñezo que non tiven os 90 que merecía. Nin eu nin outras moitas persoas.

—Por que?

—Para a peña de certos colectivos minorizados e invisibilizados foi así. Eu recordo coleccionar as folliñas olorosas, pero había nenos da miña clase cos que tiñamos que intercambialas pola tarde nas súas casas.

—Que pena non poder expresarse libremente...

—Por iso decidín imprimir as letras en folliñas olorosas e metelas nunha carpetiña. Tamén hai un póster despregable porque non todo mundo puidemos forrar as carpetas con quen queríamos.

—Con quen as tiña forradas?

—Con Pepe Navarro, pero foi por equivocación. Non pillei que a temática era «homes que te gusten» [risas]. Cando aparecía a peña de Sensación de Vivir me molaban todos, eles e elas.

—De quen colgaría hoxe un poster no seu cuarto?

—Uaah! Faría pósteres de colegas miñas. Que ideón! Vouno apuntar! E regalaríalle a colegas pósteres doutras colegas. Cantas referentes hai que temos preto!

---

---

---