O cuarto traballo de Ses, «Opoñerse á extinción», que sae hoxe á venda, é un «disco de amor á cultura galega»
02 dic 2016 . Actualizado a las 05:00 h.O novo traballo de María Xosé Silvar, Ses (A Coruña, 1983), ve hoxe a luz. Opoñerse á extinción é «un disco de amor á nosa cultura», segundo explicou onte no Museo do Pobo Galego, lamentando que «ao galego lle quedan 50 anos de vida». O primeiro concerto no que se poderán escoitar os seus doce temas será o día 28 no Teatro Rosalía de A Coruña, despois de esgotarse as entradas para o previsto o 29. O 14 de xaneiro estará en Narón.
-Novo disco e outra vez está presente a reivindicación e a denuncia social. ¿Non se cansa de reivindicar?
-Hai denuncia, pero hai de todo no disco, coma sempre. Pero supoño que á xente o que lle chama a atención é o que menos se escoita actualmente, que é iso. Cando me poño a compoñer, fágoo sobre as cousas que me importan, para ben ou para mal; que me doen ou me fan feliz, pois moito do que me doe está plasmado nesas cancións.
-«Opoñerse á extinción». ¿Tan en perigo ve a cultura galega?
-Si, creo que nos quedan moi poucos anos de vida, porque unha lingua que non fala un neno non ten futuro, ten só presente e, ademais, moi pobre.
-¿A sociedade é demasiado compracente?
-Somos demasiado cómodos. Penso que vivimos nunha época demasiado frívola, a xente non se dá conta que nos están atontando, anestesiando desde os mass media. A xente é feliz sen pensar, sen reflexionar.
-Entón, aínda ten moitos temas que compoñer, porque a sociedade lle sigue dando motivos.
-[Ri]. Si, pero tamén escribo sobre as miñas cousas. Hai unha canción que lle fixen a un bebé marabilloso, a Sara -a nena dunha das miñas coristas-, hai un tema para miña irmá, outro para a miña parella. Hai temas moi bonitos de amor amical, amor fraternal, de amor romántico e, tamén, de amor identitario.
-¿Que diferenzas ofrece este disco respecto aos anteriores?
-Pois que sei máis. Cada disco sei máis cousas, aprendín máis a estar no estudo, a ensinar o que quero ensinar, a facer soar as cousas. Tamén creo que hai moita cantareira aquí.
-¿Por que cantareira?
-Non son moito de deseñar. Sáeme así. No disco anterior estaba un pouco enfadada, non, estaba moi enfadada [ri]; e agora, creo que é un disco máis alegre. Pero para ben ou para mal, o que ten de bo ser honesta, é que as obras van contigo e entón cada unha ten o seu carácter, obedece a un momento teu.
-¿Sería posible unha Ses, entón, sen esa reivindicación enriba dun escenario?
-Non sei. Non é falsa modestia, aínda que o pareza, non teño interese como cantante, a miña voz non ten interese como si mesma. Creo que o único que ten interese son os sentimentos e penso que todos o teñen por igual, tanto o amor, como a solidariedade entre as persoas, que é a razón real porque eu denuncio determinadas cousas.
-Catro discos dende o 2001. ¿Cal é o segredo para conseguilo?
-Traballar, traballar, traballar. Nacín nunha casa no que podías ser o que quixeras menos vago.
-A madurez, normalmente, fai acougar, pero parece que con Ses isto non pasa.
-Creo que son máis revolucionaria agora que con 20. Penso que vou ser máis como Fidel [Castro]. Opino que máis que a madurez, o que te aplaca moitas veces é o desencanto. Penso que a xente é lista, non é parva; os vellos son listos, o que pasa é que os vellos galegos pasárono moi mal na súa inmensa maioría, foi xente que perdeu moitas cousas, moitas veces non materiais, senón humanas. Eu, ás veces, desencántome, desanímome, pero síntome tan en débeda con todas aquelas mulleres que loitaron que cando decaio digo: «Telo moito mellor que aquelas mulleres sen as cales ti hoxe non poderías saber ler». Supoño que entre iso e que teño un xenio, unha rabia bergantiñá total, creo que, ó mellor me aplaco, pero, a priori, paréceme complicado.
-¿Que agarda deste novo disco?
-Solo quero que á xente lle guste, que lle faga sentir cousas. Levou moito choio, moitas horas e fágoo para que a xente o desfrute.